Czy nauka może dostrzec Boga?

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Czy nauka może dostrzec Boga?
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4 ... 15, 16, 17 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Apologia kontra krytyka teizmu

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33339
Przeczytał: 64 tematy

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Śro 13:23, 20 Sty 2016 Temat postu:

astrotaurus napisał:

...
Sam mieszkam w Polsce i większość moich znajomych, współpracowników, przyjaciół, mojej rodziny to ludzie jakoś tam wierzący i najczęściej jakoś tam po katolicku. Są to na ogół porządni, dobrzy, myślący ludzie.
No ale nie w sprawach wiary. Kiedy wchodzą w grę kwestie związane z tym upośledzeniem z dr. Jeckylla wyłazi mr. Hyde. Cała inteligencja, cała energia idzie na obronę wiary i jak na dłoni widać wasze niedostatki komunikacyjne wynikające z niedostatków intelektualnych i psychicznych.
Wszystko jest u was dobrze kiedy w swoim gronie klepiecie do siebie swoje zaklęcia , kiedy przekonujecie przekonanych i nawracacie nawróconych.
Do uczciwej konfrontacji nie jesteście zdolni. Z racji charakteru upośledzenia jakie was dotyka: z wiarą dyskusji nie ma. Coś tak absurdalnego, nielogicznego jak wiara nie ma jak być przedmiotem sensownej, logicznej dyskusji. I dlatego dyskusji miedzy religiami nie ma. Jest tylko wzajemna nienawiść, pogarda i zasklepianie się w swojej mitologii.

Zgrabna erystyka. Ale z racji na ogólnikowość i życzeniowość nie pasująca do przedmiotu sprawy. Tak MOŻNA widzieć religię. Jak się chce na siłę widzieć ją źle. Jak kogoś nie stać na obiektywny osąd, tylko pędzi myślowo zasilany bezrefleksyjną stronniczością.

Gdzieś to pisałem, ale tutaj powtórzę w nowej formie - lubię ateizm, ale zawiodłem się na samych ateistach. Lubię ten ateizm idealny - właściwie w warstwie intelektualnej w 90% myślę właśnie ateistycznie. Bo zgodzę się, że taki czysty intelekt właśnie aspiruje do ateizmu. Aspiruje przez to, że STARA SIĘ ŚWIAT WYJAŚNIAĆ NAJPIERW REGUŁAMI ŚWIATA. Tnie ockhamowską brzytwą jak najbliżej obszaru, gdzie już trzeba zostawić "materię sprawy", bo zagubimy sens. I to jest jak najbardziej słuszne! I ja się z tym zgadzam. Trzeba ten świat próbować, dokąd tylko się da, wyjaśniać regułami ze świata wziętymi, trzeba usuwać wszelkie wtręty, jakich nie da się potwierdzić, nie da się połączyć więzami praw, czy innej formy rozumowania z tym co obserwowalne, obiektywizowalne. Dopóki się to da. Ale powtórzę: DOPÓKI SIĘ TO DA!!!
Niestety, brak głębszej refleksji, pobieżność, uproszenia logiczno - interpretacyjne powodują, że cała masa ateistów, "racjonalistów" przycięła brzytwą pseudookhamowską te miejsca, które stanowią w ogóle o spójności rozumowania - przycięła aspekt modelowy teorii (aksjomatyczną warstwę - czyli przyjmowaną bez dowodu), przycięła LUDZKI aspekt życia, przycięła to wszystko co jest kreatywnością, co dzieje się na styku wiedzy, pytań, hipotez i poszukiwania prawdy. W jakimś obłędnym rozpędzie przycinania, fanatyczni ideologowie ateizmu wycięli spójność myśli. Własnych myśli. A żeby to ukryć, żeby jakoś usprawiedliwić to, że przy bliższym spojrzeniu ateistyczna myśl się sypie, wykombinowli sobie całą masę ropraszaczy, tematów zastępczych do dyskusji, pomagających jakoś wyślizgnąć się, gdy się przyciśnie argumentami. Te rozpraszacze dobrze działają, gdy są polane emocjonalnym sosem - w bo w chaosie oskarżeń, pomówień, agresywnych sformułowań o rzetelną refleksję trudniej. Ale to działa tylko na mało wyrobionych odbiorców...

Dlaczego zaś zawiodłem się na ateistach?
Przyznam, że jeszcze jakieś 20 lat temu miałem o ateistach wyraźnie inny pogląd, niż teraz. W głowie jakoś ukształtował mi się obraz ateisty (teraz wiem, że to ateista idealny, nie występujący w przyrodzie - czyli utopia), jako człowieka, który dlatego w Boga nie wierzy, że po prostu nie znalazł przesłanek do tej wiary. I że tenże ateista, jeśli na coś nie znajdzie przesłanek, to owego czegoś twierdził nie będzie. Mam taki agnostyczny ideał ateizmu.
A jakich ateistów spotkałem w dyskusjach internetowych?...
Może z 5% jest względnie bliskich ideałowi intelektualisty, agnostyka, człowieka, który docieka prawdy, nie sądzi rzeczy na wyrost. Ale 95% pozostałych to albo zacietrzewieni gostkowie, których nie stać na autorefleksję, którzy widzą świat po pozorach, a spojrzeć głębiej w istotę sprawy nie potrafią, albo też po prostu antyklerykałowie, którzy o filozofii mają znikome pojęcie, tylko zabawiają się wyszukiwaniem wszelkich możliwych błędów i wpadek "czarnych". Ten prawdziwy ateista - intelektualista, to wyjątek, to taka perła wśród ateistów, naprawdę rzadki okaz.... :cry:

A co do podkreślonego w cytacie, że "dyskusji między religiami nie ma". Wystarczy wpisać w google np. słowo "ekumenizm", żeby się przekonać, jak wiele rzeczy się dzieje takich, których "nie ma".

Ostatnio zmieniony przez Michał Dyszyński dnia Śro 13:24, 20 Sty 2016, w całości zmieniany 1 raz