ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Już druga osoba występuje z absurdalnym (w moim przekonaniu) poglądem, że w życiu można w nic nie wierzyć (trzeba wiedzieć i znać dowody). Taki pogląd wydaje mi się wyjątkowo dziwaczny i niespójny. Więc postanowiłem moje wątpliwości przekazać literacko - w krótkim eseju:
Historia Jana w dniu, w którym on w nic nie wierzył
Jan zbudził się tego dnia jak zwykle. Pewnie myślał, że będzie to dzień jak wiele do tej pory. Nie wiedział jednego - został dotknięty, za sprawą pewnego szalonego maga KLĄTWĄ NIEWIARY - w tym dniu Jan miał w nic nie wierzyć.
Jan, zaraz po zbudzeniu, jak zwykle spojrzał na zegarek. Wskazywał godzinę 6:10. Nie wierzę! - pomyślał Jan, pewnie jest zupełnie inny czas, bo zegarki są przestawiane, a ludzie chcą się oszukać. Wstał, żeby pójść do łazienki - to moje kapcie? - zdziwił się. Może mi je podmienili. Nie wierzę, że to są te same kapcie co wczoraj.
Wtedy Jan pomyślał - potrzebny dowód! Jak udowodnić tożsamość tych kapci, z kapciami, które miałem na nogach wczoraj?... - Chyba coś trzeba wiedzieć na start, aby oprzeć się na tym z dowodem. Co wiem na pewno o moich kapciach? Co w owym dowodzie byłoby założeniem? Bo tezę znam - kapcie dzisiejsze są tymi samymi kapciami, jakie pamiętam z dnia wczorajszego. Gdybym miał monitoring w domu... - rozmarzył się Jan, to teraz mógłbym sobie przewinąć film z całej nocy, aby sprawdzić, czy nikt kapci nie podmieniał. Ale z drugiej strony... - jak tu wierzyć producentom kamer, że nie oszukują swoich klientów, zaś kamery nie pomijają ważnych chwil na nagraniu?...
Żona, która wstała wcześniej zawołała do Jana: chodź kochanie! Zrobiłam ci grzanki.
- Moja żona mnie oszukuje, nie wierzę jej - pomyślał Jan - na pewno żadnych grzanek w kuchni nie ma. Na szczęście to akurat dało się udowodnić - osobiście Jan przekonał się, że pięknie pachnące grzanki leżą na talerzu w kuchni.
...
W końcu Jan wyszedł na ulicę, spiesząc się do pracy. Podjechał autobus linii 200. Jan pomyślał - pewnie podmienili numery, wywiezie mnie gdzieś, nie wiadomo gdzie. Dlaczego przedsiębiorstwo komunikacyjne nie przedstawia ludziom jakiejś opcji udowodnienie, że autobus linii 200 jest naprawdę autobusem linii 200?... Jan słyszał, że na wszystko powinien mieć dowód, bo jak tego dowodu nie ma, to teza jest mocno niepewna, albo i fałszywa. Skąd wziąć dowód tezy, że oznakowania autobusów są zgodne z przyjętymi założeniami?... - Jan gryzł się tą niepewnością tak, że go aż żołądek rozbolał.
W końcu zdecydował się iść na piechotę, aby nie dać się oszukać kierowcom autobusowym. Po drodze spotykał samych nieszczerych, zakłamanych ludzi - wszyscy chcieli go zmanipulować, oszukać, nikomu nie mógł uwierzyć. Z resztą samemu sobie Jan tez nie wierzył - a może ja się nie zbudziłem? - Może ciągle śnię? Jak mogę się upewnić, że naprawdę spotyka mnie to, co mi się zdaje?
W końcu Jan dotarł do pracy. Siadł przy biurku, włączył komputer i zobaczył 10 nowych e-maili. W każdym z nich ludzie kłamali, albo przynajmniej mijali się z prawdą na wskutek swojej głupoty, niewiedzy, może choroby. Jeden napisał, że chce dostać instrukcje do sprzedanego urządzenia. A na pewno nie chciał tej instrukcji! Inny dziękował za miłe potrakowanie przez firmę - Akurat! Pewnie pod płaszczykiem miłych słów szykował jakiś pozew przeciw nam!
Jan nie wiedział co odpowiadać na te e-maile. Bo jak tu pisać, że coś się stanie, coś będzie jakieś, jeśli nikomu nie można wierzyć? - ani współpracownikom z własnej firmy (na pewno nie zrobią tego co obiecywali klientom), ani klientom (którzy chcą czegoś innego, niż piszą), ani nawet sobie (czy ja właściwie poprawnie rozumiem, co oni mi tutaj napisali?).
Jan pracował. Coś pisał, coś tam robił. Ale wszystko było bez sensu. Godzina za godziną Jan był w coraz większej panice. Nie wiedział co od niego chcą klienci, nie wierzył sobie, że ma dla nich rozwiązania, nie wierzył współpracownikom, gdy coś mu tłumaczyli. Coś pisał na komputerze, a po chwili to kasował. Coś wysyłał klientom. Tylko że z tego jakoś tak robila się chryja...
Szef Jana w końcu zauważył, że z jego podwładnym jest dziś coś nie tak. Wyszedł ze swojego pokoiku i zawołał:
- Janie. Bardzo proszę. Wpadnij do mnie na słówko.
Jan od razu pomyślał: wcale nie chce ze mną gadać, tylko tak mówi dla zmyłki. Więc Jan nie poszedł do szefa, tylko do toalety. Zamknięty w kabinie w zdenerwowaniu się zagnębiał: czy mogę sobie wierzyć, że mój szef coś ode mnie chciał?
Gdy wychodził z toalety, spotkał na korytarzu szefa. Ten, bez zbytniej zwłoki, odezwał się:
Janie, chyba jesteś dzisiaj zmęczony. Daję ci dzień wolnego. Możesz iść do domu. Do zobaczenia jutro!

Jan był przerażony:
Akurat! Wcale nie dał tego wolnego dnia, tylko zwolnił. Albo szykuje zwolnienie. Nie ma sensu przychodzić jutro. Ale czy powinienem teraz wyjść z pracy. A może szef oczekuje, że jednak zostanę i będę przykładnie wykonywał swoją pracę?
...

Od autora. Może dopiszę dalszy ciąg perypetii Jana z życiem, w którym nie da się w nic wierzyć. Może w nowym, a może w starym kontekście. Nie chciało mi się tworzyć większej ilości przypadków perypetii totalnej niewiary, bo myślę, że inteligentni ludzie będą to czytać, więc już się dawno zorientowali w clou przekazu.

PS
Drobną aktualizację - dopisanie do opowiadania jednego akapitu i parę drobniejszych poprawek - wprowadziłem 25.07.2016 Michał Dyszyński

astrotaurus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Warto by tu jeszcze wg mnie dodać pewien komentarz hmmmm metodologiczny. A właściwie to filozoficzno - metodologiczny.

Z poprzednich dyskusji miałem wrażenie, że teza "przyjmowanie czegoś na wiarę jest niepoprawnym intelektualnie podejściem, a rzeczy przyjmuje się wyłącznie wtedy, gdy ma się na nie dowód" jest po prostu PRAWEM, na które powołują się liczni ateiści. Przykładem tutaj będzie nawet "ateista sztandarowy", imć Pan Dawkins, który miał się wyrazić, ze "za wiarygodne uznaje wyłącznie te tezy, które zostały naukowo udowodnione".
Jeśli tak, jeśli jako prawo nadrzędne przyjmujemy właśnie taki (wg mnie absurdalny, ale rozumy licznych ateistów wydają się niepojęte, więc przyjmuję, bez pytania) sposób reagowania intelektualnego, to przyjrzyjmy się JAK TO DZIAŁA.
Tu właśnie chciałem jednak dodać tę dygresję NA TEMAT ISTOTY PRAW OGÓLNYCH, takich właśnie, na które powołujemy się na zasadzie niejako arbitra, autorytetu bez zastrzeżeń. Jeśli coś jest takim prawem, to NIE MOŻE MIEĆ WYJĄTKÓW. Jeśli coś ma wyjątki, to takich rozstrzygającym prawem nie jest, bo właśnie kwestia wyjątku to burzy - zawsze pojawia się pytanie: czy w tym nowym przypadku, w tym który rozpatrujemy powołując sie teraz na "prawo" nie występuje czasem kolejny wyjątek. Ostatecznie można by wyjątek jakoś przyjąć, ale tylko PO JEGO BARDZO DOKŁADNYM OPISIE WYJAŚNIAJĄCYM dlaczego zaliczenie owego wyjątku do dziedziny prawa w istocie jest pozorne, a przez to taki wyjątek się zdarzył. Dlatego jeśli ktoś chce atakować wiarę (religijną) dlatego że jest właśnie wiarą, czyli że przyjmuje coś bez dowodu, musi umieć obronić się, że WSZYSTKO INNE CO SENSOWNE (poza ową wiarą) faktycznie daje się opisywać bez posługiwania się wiarą, czyli na wszystko inne jednak dowody obowiązkowo (!) są.
Jak wspomniałem, taki pogląd (że da się znaleźć dowód na wszystko co rozsądni ludzie przyjmują jako poprawne i wiarygodne) wydaje mi się absurdalny w bardzo wysokim stopniu. Powodów jest takie wiele, że aż dziwię się, że skądinąd inteligentni ludzie tego nie dostrzegają:
- aksjomaty teorii są bez dowodu
- metodologia nauki jest bez dowodu (czyli ogólnie metodologia)
- codzienna wymiana informacji życiowych w społeczeństwie i rodzinie, niezbędna dla życia, pracy, odpoczynku funkcjonuje bez dowodów - po prostu poprzez przyjmowanie komunikatów bez specjalnych zastrzeżeń
- hipotezy naukowe (bardzo ważna część nauki, dzięki której nauka w ogóle się rozwija) są bez dowodów (niekiedy do czasu, ale przynajmniej dopóki są hipotezami)
- doznania jako takie są bez dowodów (chyba, że - odwrotnie - uznamy doznanie za "dowód samego siebie", bo jest chyba sens w takim podejściu, ale to już inna sprawa...).

Bo czym jest dowód?
W ścisłym znaczeniu dowód, jest to postępowanie łączące jakieś twierdzenie, w sposób logicznie konieczny, ŚCIŚLE Z AKSJOMATAMI MODELU (TEORII).
A ile rzeczy z tego co oceniamy na gotową (uzgodnioną) aksjomatykę?...
- wg mnie niewiele. Tzn jest tego co nieco w nauce, ale bardzo mało w życiu. A bez aksjomatyki (choćby jakoś tam uproszczonej) dowodu nie będzie, bo nie będzie przestrzeni logicznej, w którym dowód dałby się prowadzić. Posiadanie dobrej aksjomatyki jest pewnym luksusem - nawet w nauce. Standardowo jest tak, że zaczynamy od jakichś prostych spostrzeżeń, przypuszczeń, hipotez. Jakoś tematykę nieznanego problemu sobie próbujemy uporządkować, coś zrozumieć. Ale już na tym etapie, gdzie jeszcze nie widać jasnych praw, nie da się często wprowadzić spójnego języka, metodologii, nawet już wtedy coś tam zaczynamy "wiedzieć" - a to mamy jakieś dominujące, czy wręcz jedyne typy sytuacji, zachowań. Nie wiemy z czego to wynika, nie potrafimy ubrać tych zagadnień w niesprzeczną, logiczną formę, ale czymś dysponujemy, jakieś informacje znamy, przekazujemy je innym.
A czy aksjomatyki są dane raz na zawsze - jedne jedyne?
- Też nie.
Np. w fizyce aksjomatykę mechaniki newtonowskiej (z czasem jednakowym dla wszystkich obserwatorów) zastąpione aksjomatykę mechaniki relatywistycznej.

Tak więc jeśli ktoś chce porównywać
z jednej strony nieprawidłowość wierzenia jako mechanizmu myślowego przyjmującego poprawność stwierdzeń bez dowodów
a z drugiej "wiedzy zawsze opartej na dowodach"
to mim zdaniem proponuje dwie piramidalne utopie - bo ani nie da się funkcjonować intelektualnie w świecie wykluczającym mechanizm wiary, ani nie da się stworzyć nawet jednego (!) dowodu, w którym tejże wiary (choćby w postaci aksjomatyki i metodologii) by nie było.
No i na koniec jeszcze mamy to, że z wyjątkiem może praw matematyki, to żaden dowód dotyczący zagadnień opartych na eksperymentach, czerpiących wiedzę ze świata, nie może być pewny swojej aksjomatyki, a więc i nie ma gwarancji na swoją poprawność. Tutaj raczej wierzymy, niż jesteśmy pewni.

Błażej

Panie Michale przyjemnie się czyta Pana krótki esej, który dobitnie pokazuje, że bez wiary to ani kroku. Też już nie mogę ich zrozumieć. Czy taki astrotaurus przyjmuje do świadomości, ze w życiu codziennym nie można funkcjonować bez elementu zawierzenia ? Astrotaurus w swoim wątku „wiara – co to takiego?” napisał, że (1)„wiara to bardzo specyficzny pogląd na prawdziwość pewnych twierdzeń - pewność bez dowodu.”

Jak jednak świetnie i łopatologicznie pokazuje krótki esej Pana Michała, życie człowieka bez wiary to jakiś koszmar. W życiu codziennym przyjmujemy mnóstwo prawd, które nie są oparte na naukowej weryfikacji. W wielu sytuacjach przyjmujemy intuicyjną pewność, bez dowodów. Tak zdefiniowaną przez siebie wiarę astrotaurus nie obronił, i nie obroni. Bo większości wypadków ludzie wierzący czy niewierzący (w zasadzie wszyscy) w codziennych wyborach bynajmniej nie kierują się dowodami, tylko raczej nawykami, intuicją, szybka analizą. Wierzymy, że nasze wybory dnia codziennego są słuszne.

Ale astrotaurus przytoczył jeszcze jedną definicję wiary. Napisał tak: (2)„definiuję wiarę także jako głębokie upośledzenie zdolności poznawczych ludzkiego umysłu z racji owego bezrozumnego przypisywania prawdziwości niedorzecznym mitom”

Jeśli dobrze rozumiem astrotaurusa to jego wiara nie jest tym samym, co wiara teisty. Dla astrotaurusa pewnie wiara, która występuje w powyższym eseju to taka jakby wiara w to, że jutro wstanie słońce – każdy ma taką wiarę, taką codzienną, całkiem zwyczajną. Dla astrotaurusa wiara teisty sięga dalej, sięga w „niedorzeczne mity”. Wszystkie dogmaty w katolicyzmie to takie mity, cały Skład Apostolski to taki mit. I wiara w takim codziennym funkcjonowaniu, jak wiara żonie, szefowi ect. nie jest taką samą wiarą jak wiara w katolickie cuda, a jeśli teista próbuje to zrównać to popełnia błąd ekwiwokacji.

Tak więc System poznania astrotaurusa akceptuje tylko stwierdzenia nauki, dowiedzione, uzasadnione wnioski. To nazywa wiedzą, Przez ten system nie przechodzą „katolickie mity”, a więc do piachu z nimi.

Mam nadzieje, ze udało mi się nakreślić to, co jest tu nieporozumieniem.

Dwie definicje wiary (1) i (2). Jeżeli astrotaurus uważa, ze odetnie się od wiary w znaczeniu (1) to jest dużym błędzie. A, co z wiarą w znaczeniu (2) ?

Najpierw chcę, aby astrotaurus, napisał czy dobrze zrozumiałem jego poglądy. Jeśli tak to i (2) się zajmiemy. Na początek tylko napiszę króciutko. Ktoś kiedyś powiedział „"Istnieją mity religijne i świeckie. Te drugie przez ateistów są uważane za bardziej wiarygodne"

Spróbuję wykazać, że te „mity” funkcjonują w każdym światopoglądzie nawet w światopoglądzie astrotaurusa. Muszę jednak poczekać, na jego wypowiedź czy zgadza się, z tym, co dotychczas napisałem.

Zanim zacznie się krucjata astrotaurusa, chcę mu zadać dwa szalenie proste pytanie i nie próbuj odpowiadać w stylu „Nie pajacuj”. Tego typu stwierdzenia będę traktował jako twoją kapitulację.

Czy zgodzisz się z takim stwierdzeniem:

„złem jest zawsze, wszędzie, i dla każdego wierzyć w coś, na co nie ma dowodów” ? Tak/Nie ? Poproszę o uzasadnienie.

co rozumiesz poprzez „niedorzeczny mit” ?

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

astrotaurus

astrotaurus

Piotr Rokubungi

Odpowiadam na tytułowe pytanie wątku: prawdopodobnie da się, pod warunkiem, że się nie funkcjonuje. Jeśli tylko komuś wydaje się, że żyje, że istnieje- to automatycznie jego jaźń, psychika wierzy w to istnienie i tworzy ego, do którego sprowadzają się doznania zmysłowe, jako do centralnego archetypu.

Jan Lewandowski

Prosiak

Problem po raz kolejny został postawiony na głowie.

Nie ma zero-jedynkowego wyboru wiara vs wiedza. To teiści wprowadzili taki błąd poznawczy do swojego światopoglądu (szkodliwy mem) i próbują zarazić tym wirusem innych, przez co ateiści muszą tworzyć sobie światopoglądowy system immunologiczny. I bardzo dobrze, bo m.in. dzięki temu mam ambicje i pociąg do wiedzy.

Realnie wiara dotyczy różnych sfer życia, ale generalnie poznanie opiera się na gromadzeniu (rejestrowaniu) zdarzeń i znajdowaniu wyjaśnienia przyczynowego. To jest działanie lewej półkuli mózgu. Prawa półkula natomiast stara się wszystko zsynchronizować i tworzy spójną wizję świata, a luki w wiedzy są uzupełniane przez mózg automatycznie. Podejrzewam, że im większa wyobraźnia i "artystyczna dusza" tym większa pokusa żeby wierzyć w Boga i tym więcej powstaje alternatywnych teorii. Tylko, że to jest myślenie indukcyjne! Następnie należy to sprawdzać empirycznie i rozwój człowieka polega m.in. na zmianie przekonań. Optymalizacja przekonań to rozwój osobisty.

I oczywiście mamy różne wierzenia i stereotypy, ale dopóki traktujemy je jako jedną z wielu alternatywnych wersji, to jest w porządku. Problem zaczyna się kiedy ktoś zaindukuje sobie chorobę psychiczną poprzez nieodpowiednie modele myślenia. Właśnie to jest prostowane przez psychoterapię, ale pewni pacjenci nie rokują, gdyż nie da się ich do niczego przekonać i okopują się w swoim światopoglądzie i tworzą wokół niego szereg mechanizmów obronnych.

Pewne osoby mają problem ze zbytnią przewagą lewej półkuli (głównie mężczyźni) i objawia się to nadmiernym sceptycyzmem, walką o przetrwanie zamiast o szczęście, nierozumieniem emocji, brakiem empatii, przekonaniem o swojej nieomylności, manipulowaniem innymi dla swoich potrzeb. Osoby zbyt racjonalne są nie do życia itd, a z drugiej strony przewaga prawej półkuli może oznaczać brak zdolności do rozumienia logicznych argumentów. Wiara lub jej brak ma też związek z połączeniami kory przedczołowej, a światopogląd konserwatywny często wiąże się z nadmierną aktywnością ciała migdałowatego.

Kiedy ktoś ma zdecydowaną przewagę prawej półkuli, to wiara łatwiej może wygrać z racjonalizmem i logicznym myśleniem. Sporo logicznie myślących osób stara się wykorzystywać logikę do obrony własnych wierzeń. Generalnie ludźmi rządzi logika lub emocje i u większości oba czynniki odgrywają dużą rolę.

Czym innym jest jednak światopogląd oparty na racjonalizmie i uczciwości intelektualnej, a także na odpowiednich filtrach postrzegania rzeczywistości.

Kiedy wiara jest dobra? Kiedy się sprawdza i jest użyteczna, oraz jest falsyfikalna i można ją korygować. Dobra jest wiara w siebie i bliskich, dobre jest zaufanie w relacji (ale też przecież nie przyjmujemy bezkrytycznie tego co inni mówią).

Są takie rodzaje wiary, które wpływają na cały światopogląd, a wtedy mamy taką sytuację:
Osoba A nie wierzy w nic i rejestruje zdarzenia, a następnie szuka ich wyjaśnień. Kiedy nie umie czegoś wyjaśnić wymyśla pasujące mu teorie i weryfikuje je. Pewnych rzeczy nie da się udowodnić, więc osoba A tworzy sobie kilka możliwych wersji, które wyjaśniałyby zjawisko.
Osoba B robi tak, że wierzy w jedną z tych alternatywnych niewiadomych tez i mówi, że na pewno tak jest, a w dodatku atakuje inne punkty widzenia i wymyśla racjonalizacje do swoich.

P.S.
Zdrowy na umyśle człowiek nie musi wierzyć, że nie jest krasnoludkiem śpiącym w krainie Oz. Na tym właśnie polega odpowiednie filtrowanie informacji (które jest podstawą zdrowia psychicznego), że to takie tezy należy udowadniać, a jeśli nie, to przyjmuje się roboczo inne tezy. Pewne rzeczy krystalizują się i są nieobalalne, choć zawsze byle kto nieprzygotowany do dyskusji może powołać się na to, że nic nie wiadomo na 100% (kluczowe jest to 100%, które jest wyjęte z tyłka).

Prosiak

Prosiak

Michale, Jan z Twojego pierwszego posta właśnie wierzy!

Opisałeś typowego paranoika.

A czym jest paranoja?

Nieracjonalnym przekonaniem, czyli wiarą, w to, że wszyscy chcą go oszukać, są nieuczciwi, kłamią itd. W dodatku u Twojego Jana występuje psychoza w postaci podejrzeń o to, że kapcie nie są jego.

Gdyby Jan faktycznie postanowił nie wierzyć, to wiedziałby dlaczego jego zegarek wskazuje dobrą godzinę, dlaczego jest pewien, że kapcie są jego itd. Zna to z doświadczenia empirycznego i nie musi tego negować.

To właśnie wiara jest przyczyną wieeeelu zaburzeń psychicznych, tylko psychiatra powie Ci o nieracjonalnej wierze wpływającej negatywnie na życie chorego, a religia się do tego nie zalicza, bo wiele badań udowadnia, że wierzący w Boga mają lepiej. To jest jedyna różnica, ale wiele jest też chorób jak np nerwica eklezjogenna i tu religia jest negatywnym czynnikiem.

Już Ci mówię Michale jaki błąd popełniasz. Jak to dłużej analizuję, to dochodzę do wniosku, że zbytnio skupiasz się na drobiazgach. One rozmywają Ci główny wątek, a w dodatku posługujesz się niepotrzebnymi pojęciami:
- pełnej prawdy
- pełnej 100% weryfikacji.

I tworzysz porównanie metody naukowej, która ma skuteczność na jakimś wysokim wskaźniku procentowym i odnosi się do intersubiektywnego ludzkiego świata, z teoriami opartymi na przypuszczeniach, indukcji i teoretyzowaniu "a co by było gdyby" i pojęciu obiektywnej prawdy całkowitej. W dodatku ta całkowita prawda może być dla Ciebie zupełnie inna niż ta, którą poznajemy, a przecież jest tak, że poznajemy jakąś naszą możliwą do poznania część i istnienie faktów, które są poza granicami poznania wcale nie wyklucza naszego poznania. Wręcz ta wiedza uzupełniłaby i poszerzyłaby obecną wiedzę.

Twój tok myślenia idzie tak:
a) nic nie wiadomo na 100% => nic nie wiadomo w ogóle => nauka nie mówi prawdy
b) każde przekonanie co do słuszności jakiejś teorii to wiara, a te teorie są równoznaczne, bo nie dysponujesz prawidłowym punktem odniesienia, ponieważ nie wiesz czym mógłby on być i skąd byłoby w ogóle wiadomo, że to ten właściwy punkt (prawo niemożliwości poznania całej prawdy)

To jak potem można z tego dojść do teizmu? Nie da rady, bo byś sobie sam zaprzeczył. Można być agnostykiem w sprawie tego czy w kiblu mieszkają niewidzialne stwory wypijające wodę z klozetu, ale jakie jest tego praktyczne zastosowanie?

Tam gdzie masz system aksjomatów, to musisz odnieść go do realnego świata empirycznego, a nie do wymyślonych aksjomatów. I cała filozofia

astrotaurus

hikari33

Prosiak napisał : "Pewne osoby mają problem ze zbytnią przewagą lewej półkuli (głównie mężczyźni) i objawia się to nadmiernym sceptycyzmem, walką o przetrwanie zamiast o szczęście, nierozumieniem emocji, brakiem empatii, przekonaniem o swojej nieomylności, manipulowaniem innymi dla swoich potrzeb. Osoby zbyt racjonalne są nie do życia itd, a z drugiej strony przewaga prawej półkuli może oznaczać brak zdolności do rozumienia logicznych argumentów. Wiara lub jej brak ma też związek z połączeniami kory przedczołowej, a światopogląd konserwatywny często wiąże się z nadmierną aktywnością ciała migdałowatego.

Kiedy ktoś ma zdecydowaną przewagę prawej półkuli, to wiara łatwiej może wygrać z racjonalizmem i logicznym myśleniem. Sporo logicznie myślących osób stara się wykorzystywać logikę do obrony własnych wierzeń. Generalnie ludźmi rządzi logika lub emocje i u większości oba czynniki odgrywają dużą rolę."

Szanowny panie prosiak - proszę o źródła tych pańskich doniesień. Dziękuję. Nauka na tym zyska
:think:

astrotaurus

Prosiak

hikari33, to są powszechnie wiadome fakty, więc może po prostu zadaj sobie trochę trudu i poszukaj. Możesz poszukać w google wpisując Włodzisław Duch i tam są gdzieś linki do jego prezentacji.

Ale w zasadzie dowolny wykład o budowie mózgu zazwyczaj zawiera takie informacje, bo to podstawa.

Aha, @Michał, Twoje myślenie kojarzy mi się z tym: [link widoczny dla zalogowanych]

Oczywiście nie stawiam Ci całej diagnozy na podstawie tego co piszesz, ale jest trochę podobieństw w myśleniu, szczególnie to pochłonięcie szczegółami prowadzące do utraty sensu.

Michał Dyszyński

Prosiak

Jan Lewandowski

lucek

Prosiak

Lewandowski kolejny raz trolluje. Naprawdę nie można tego wyeliminować poprzez bana? Widzę, że był tu np jakiś krowa i ma bana, a jego posty są o niebo lepsze od postów trolla Lewandowskiego.

Jan Lewandowski

Prosiak

Typowe dla psychopaty obwinianie tego kto zgłasza przestępstwo, zamiast przestępcy. Śmieć jesteś i gówno. I tyle