ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Do pana naczelnego nieco starszego, niby to zbója:
Po przeczytaniu twojej odpowiedzi, komentarza do mego poprzedniego wpisu odniosłem wrażenie, że trochę inaczej „rozkładamy akcenty” i od innych stron próbujemy „ugryźć” te zagadnienia. Ponadto przeczytałeś chyba niezbyt dokładnie, choćby dlatego, że w poprzednim wpisie wspomniałem o synestezji, czyli np. „kolorowaniu” liter. ;-P

Przypuszczam, że powody, dla których istoty nie znające pełni Prawdy Uniwersalnej potrafią- choć, jeśli chodzi o ludzi, to często z raczej sporą trudnością- rozróżnić, co jest Jej bliższe, a co od Niej dalsze, są przynajmniej dwa: bardziej emocjonalny, psychiczny, oraz bardziej „rozumieniowy”. Pierwszy, to „odczuwanie moralności”; drugi, to wnioskowanie z raczej dużych skal [np. czasu, przestrzeni, liczebności społeczności] w obserwacjach i co z tego wynika.
Przede wszystkim, co przydaje się w zrozumieniu prawidłowym mojej Hipotezy, to „odliczanie wstecz”, czyli wyobrażenie sobie i przyjęcie założenia, iż wiecznie zachodzi Stan Idealny, Pełnia, Jednia, stan raju, nirwany; natomiast „wyłomy” z tego, zaburzenia takiego stanu powodują tworzenie się form, które są zawsze nietrwałe i niedoskonałe. Więc czas, jego upływ powinno się liczyć od „wiecznej, bezczasowej” przyszłości właśnie wstecz- ponieważ wszelkie formy przeminą i [znów] wszystko wróci do Jedni, do Pełni Idealnej. Oczywiście ta Pełnia jest dla form, dla tworów, dla stworzeń również „śmiercią”, ponieważ w takim stanie Niebytu wszystko jest idealnie „równe”, równoważne, niejako przenikające się wzajemnie- więc zachodzi tam jakoby wszystko, lecz nic się nie wyróżnia, czyli nie będzli, a istnieje wyłącznie we Wszechświadomości.

Co do kwestii, czy ludzie „dostąpią” kiedykolwiek tej Pełni, wszechwiedzy, to trudno mi odpowiedzieć: po prostu nic o tym nie mogę raczej ani wiedzieć [bo byłbym chyba wówczas wszechwiedzący:mrug:], ani nawet nie mam w tej kwestii przesłanek do wnioskowania. Ale moja odpowiedź jednak jakaś jest- pokrętna, co wynika z innych założeń Hipotezy; otóż kiedy to jest kiedyś, a kiedy, to nigdy..? W Hipotezie Wszystkiego zakładam, iż nie ma „nigdy”, bo jest tylko „zawsze”- co bez podstaw jakichkolwiek do przepływu, upływu czasu, do jego odmierzania, na jedno wychodzi. Tak wieczność nie jest rożna od „nigdy”; a Niebyt nie jest rożny od Pełni Istnienia [lecz nie będzlenia, przypominam]. A więc można opisać to tak, że „świadomości cząstkowe”, np. ludzkie mają pełnię Wiedzy Nieomylnej, czyli Prawdy w wieczności, lecz nie dociera ona do nich „poprzez czas”, z powodu błędów „wytrącających się” z Ideału, jednoczenie generujących czas- aby „naprawić się”, „zniwelować niedoskonałości” i powrócić do Ideału wiecznego...

Co do następnej części twego wpisu, odnosząc się do jej treści, to uważam, że Istota Najwyższa [nie jestem pewien, czy słowo „istota” jest tu najtrafniejsze] nie tylko zna Prawdę Jedyną Absolutną i Uniwersalną od zawsze [przypominam, iż takie „zawsze” jest dla form, dla stworzeń najdalszą przyszłością, ponieważ mają- przynajmniej ludzie- odwrócone postrzeganie upływu czasu, strzałka czasu ma dla nich przeciwny zwrot], ale reprezentuje tę Prawdę, jest Istota z Prawdą tożsama.

Tak, stan końcowy, czyli właściwie początkowy „w przyszłości”, a jeszcze dokładniej, to stan wieczny, oprócz właśnie „fluktuacjami”, czyli oprócz spontanicznie [być może, a może w inny sposób?] pojawiającymi się [w nim, z niego] zaburzeniami, niedoskonałościami tworzącymi będzlenie, jest stanem idealnej równowagi, doskonałości [wiecznej]. I niezupełnie jest tak, że „na początku”-użyłbym raczej sformułowania „zachodzi” albo „wytrąca się”- jest „pracowicie poukładana kombinacja”, która ewoluuje w także „poukładany” sposób. W tej kwestii mam raczej pogląd dość bliski koncepcji Lee Smolina o kosmicznym doborze naturalnym, chociaż pod pewnymi względami mój pogląd znacznie od niej odbiega. W miarę krótko opisałbym to w ten sposób: W stanie idealnym niekiedy zachodzą [jednak!] pewne odstępstwa, zaburzenia, błędy, które generują nieścisłości i sprzeczności, co z kolei wytwarza „tarcia” i stwarza miejsce dla „gry sił”, dla oddziaływań [w polach sił]. Jednak większość z tych sił niemal od razu anihiluje ze sobą (kontrprzykładami mogą tu być złamania symetrii, np. asymetryczność materii i antymaterii) i tylko niekiedy, niektóre z oddziaływań „ostają się”, by generować obiekty, twory, formy, stworzenia [fizykalnie]- które to wszystkie są reprezentacją oddziaływań [sił] właśnie, czy też reprezentacją przepływów energii. Z tym, że wszelkie takie siły, oddziaływania w końcu się kiedyś „wyczerpują”, energia powraca do stanu wyrównanych jej potencjałów- wszystko niejako znów jest idealnie, czyli Niebyt, jako podstawowy stan Natury „triumfuje”.

Co do dalszej części o „wypryskach” na Ostatecznym Ideale, to taki opis, jak twój wydaje mi się niezły. Sam nie wiem, jak to dokładnie opisać, od jakiej strony „ugryźć”. Jednak „podświadomie” czuję, że ten twój opis jest nie tylko trochę niepełny, ale niezbyt dokładnie „przystaje” do mojej Hipotezy. Największy problem mam z tym, jak, a przede wszystkim dlaczego, wieczny stan idealnej równowagi miałby „doznawać” zaburzeń- skoro występują w takowym jakieś „zmarszczki”, to już chyba nie zasługuje na miano ideału, perfekcji, tym bardziej wiecznej. Ty w swym opisie „sprytnie” i dość dobrze z tego wybrnąłeś; jednak, jak dla mnie jest to jak gdyby niewystarczające wytłumaczenie...

Co do tego zaś rozumienia „w kontekście ludzkim”, czy nie ludzkim, to niech będzie, że masz rację. ;-P

Tzn. naprawdę uważam, że w treści tego fragmentu twego wpisu jest wiele racji, jadnak nie stawiałbym sprawy aż tak jednoznacznie; przecież choćby sami siebie w dużym stopniu nie rozumiemy, a jakoś funkcjonujemy, żyjemy [gorzej albo lepiej]...

Co do p. s.: Niech ci będzie [znowu]. ;-P

Rozumiem..chyba. :wink:

Co do post post scriptum, to już trochę dawno nie było mnie na forum i teraz nie bardzo wiem, gdzie by się taka tematyka nadawała, tzn. do którego wątku... Może niech pan naczelny śfiniarz to „ogarnie”, zaproponuje, albo przeniesie do odpowiedniejszego wątku..? :wink:

wujzboj

Semele

Dyskurs

wujzboj

======================== @Semele =====================

Dyskurs

Semele

Edytowany

Semele

„Zazdroszczę ateiście, który nie musi zmagać się z tym problemem. Twoja całkowita Inność nie sprawia mu kłopotu. On ją po prostu całkowicie pomija. Nie musi znosić straszliwego napięcia pomiędzy tym, jakim chciałbym Ciebie widzieć, a Tym, kim naprawdę jesteś. Nie mogę sobie pozwolić na taki luksus. Podczas gdy on wybiera ucieczkę od problemu, ja muszę stawiać mu czoło. Wiem, że cuda, które czynisz, są dużo, dużo większe niż Twoje tragedie. Wiem dobrze, że cały czas żyję z mocy Twego nieustającego miłosierdzia i dziwię się bardzo, że trzęsień ziemi czy ataków terrorystycznych nie doświadczamy na co dzień. Majestat całego stworzenia jest zbyt wielki, by pozwolił nam przeczyć Twemu istnieniu. Toteż nadal będę wierzył w Ciebie, choć nie ukrywam, że emocjonalnie będzie to z mojej strony wyczyn wymagający ogromnego wysiłku. Bo jak żyć z Kimś, kto nieraz zadaje gwałt wszystkiemu, co moje ograniczone myśli i uczucia są w stanie zrozumieć i wyrazić. O, jakże cudownie byłoby być ateistą! I jakie szczęście, że ta możliwość nie została mi dana” – pisze rabin Cardozo.
Ciekawa recenzja. Chciałabym obejrzeć sztukę.

[link widoczny dla zalogowanych]

Dyskurs

Semele

Dyskurs to cytat z recenzji przedstawienia teatralnego.

Ateista też potrzebuje Boga. Po to aby mieć w co nie wierzyć. :wink:

Dyskurs

Semele

Piotr Rokubungi

Do naczelnego fujka plujka, zwanego Jarosławem dla niepoznaki:
Co do atraktora, być może, ku głupocie, to się niezupełnie zgodzę. Aczkolwiek powstaje przy tym kilka istotnych innych „niewiadomych”. A więc, czy uważasz, że moralność skierowuje ludzi ku niesłusznemu, ku głupiemu postępowaniu? Natomiast bardziej bezpośrednio z wniosków z empirii wynika, że raczej w większości potrafimy, jako ludzie, podążać w rozsądnym kierunku- tak mi się wydaje. Natomiast, wg mnie, moralność też w sporej mierze wynika z wniosków z „szerokich i długich” obserwacji; moralność zazwyczaj wskazuje, co jest najlepsze dla grupy, dla społeczności, czasami nawet dla całego gatunku. Ale tu właśnie zachodzi jedna z najwyraźniejszych tych niewiadomych [dalszych]: Chodzi o to, że nie jesteśmy zbyt dobrze dostosowani, dopasowani do takiego świata, ani on do ludzi. Problematyczną niewiadomą jest to, czy i na ile mamy przystosowywać siebie do otoczenia, a na ile zmieniać otoczenie, aby dla wygody człowieka je przystosować..? Ale to jest chyba droga ewolucji właśnie, że i w jedną i w drugą stronę zachodzą zmiany, dopasowania przystosowania...

Ale chyba wszystko to, a również wiele z tego, co dalej napisałeś, traci na znaczeniu, staje się „inne”, w sumie nieistotne, gdy przyjmie się- jak ja zakładam aktualnie, ostatnio- iż psychika jest tylko jedna, w pełni samo-poznana [prawdopodobnie], a jest to Psychika Jedynej Istoty Wszechświadomej. Wiem, że to dość dziwne założenie, trochę chyba „radykalne” [szczególnie w stosunku do tego, co sam uważałem jeszcze parę lat temu], ale mam jakąś intuicję oraz pewne przemyślenia, że dość prawdopodobne, iż tak właśnie jest...
Wobec tego jednak nadal pozostaje jakby otwarte pytanie, czy Istota zdaje sobie sprawę z własnej wiecznej wszechwiedzy.? Ja mam na to pytanie prawdopodobną odpowiedź, choć trudno ją uzasadnić i może budzić kolejne kontrowersje. Otóż zachodzi tu ważny problem z pojmowaniem, z rozumieniem nieskończoności. Kilka lat temu napisałem temat poruszający ten problem na tym forum. Więc teraz nieco w skrócie tylko: Jeżeli Istota jest wszechwiedzącą, to powinna też wiedzieć o własnej wszechwiedzy. A jeszcze inaczej do tego podchodząc: Jeśli Jej rozumienie, poznanie, Jej wiedza nie ma granic, to nie może występować cokolwiek poza granicami Jej rozeznania, wiedzy, ponieważ..żadne granice takie nie zachodzą, nie istnieją.:)Wobec czego, jeśli by nawet Istota nie była pewna, czy wie wszystko, to i tak nie byłoby niczego, czego by nie znała, nie wiedziała.

Tutaj nadmienię, ale tylko krótko i „na marginesie”, że zachodzi inne znów pytanie: Jak można, jak potrafi ta Istota przetwarzać nieskończoną liczbę informacji? Zostawię to na razie bez komentarza, z taką tylko uwagą, że być może tych danych Istota wcale nie przetwarza, a tylko jej cechą jest zasób takich danych „swobodnych”- niejako marzeń „bezkształtnych”, bez wyobrażeń, w sumie..idealnego chaosu. I być może jest to właśnie powód dla którego Ain Sof, w swej psychice, jako np. JHWH, czy Brahman „popełnia” cimcum, czyli- prostymi słowami- tworzy formy, twory- aby się niejako realizować, aby spełniać swe marzenia, sny... Znów to trochę dziwne, ale..być może.
Ale wracając jeszcze chcę podkreślić, iż Istota Wszechświadoma nie ewoluuje- Ona jest wiecznie niezmienna i „pełna”, w Pełni nic się zmienić nie może, bo cokolwiek miałoby być inaczej, to..już jest, od zawsze.

Piotr Rokubungi

wuju, ty..zbóju! Może byś raczył odpisać, a nawet mądrze, hm?! ;-P

Semele

wujzboj

Piotrek i Semele, przepraszam za przerwę, byłem w pokoju obok

.

=============== @Semele ==============

Semele

Myślę, że człowiek najbardziej potrzebuje drugiego człowieka.
Patrz moj podpis. Dla apologetów jest to zbyt trudne.

Im się jawi tylko Bóg.

wujzboj

Mocno fantazjujesz o apologetach, Semele. Na dodatek fantazje te są, delikatnie mówiąc, mało uprzejme

Semele

wujzboj

Jasne, że "coś w tym jest", a nawet więcej, niż coś. Jest to jednak ogólna uwaga. Bo znacznie łatwiej przywiązać się do idei dla idei, niż do idei dla ludzi. A dokładniej: łatwiej przywiązać się do idei głoszącej, że jest dobra dla ludzi, bo głosi że jest dobra dla ludzi, niż do idei głoszącej, że jest dobra dla ludzi, bo pragnie się być na co dzień dobrym dla ludzi. To pierwsze daje za małą cenę miłe przekonanie o wyższości nad resztą, a za to drugie łatwo zarobić po pysku, w tym - od tych pierwszych. Bo się przeszkadza w konsumowaniu tego tanio zakupionego przekonania...

Semele

Piotr Rokubungi

Do wujazboja:

Cytat:

musimy więc dedukować krok po kroku na bazie cząstkowych informacji, co prowadzi do sekwencyjnego rozumowania, które rzecz jasna musi mieć omylny charakter. Natomiast Istota szechwiedząca działa w świecie postrzeżeń całościowych i żadnego rozumowania nie potrzebuje. My musimy iść do celu drogą nieskończoną, czyli drogą nie do przebycia, a Istota po prostu patrzy i już ma. (…) Nic nie przetwarza. Patrzy - i ma.

Szczerze, to niby to rozumiem, ale jakoś nie do końca; niezbyt potrafię pojąć sens tego, co w tym fragmencie opisałeś, czy raczej wyobrazić to sobie… Ale spróbujmy od innej strony: Czy nie miałeś [wówczas] na myśli tego, że właściwie, to Wszechświadomość, Istota Najwyższa nie tyle „patrzy i ma”, ile [po prostu] wyobraża sobie i w ten sposób stwarza?:think:Czyli nie tyle obserwuje to, co już jest, ile wyobrażając sobie sprawia, że dopiero cokolwiek jest- nadaje byt własnym „wymysłom” [nieco, jak u Heideggera]. Pasuje?

Semele

Semele

Niebawem wuj zajrzy.

Piotr Rokubungi