ŚFiNiA

wujzboj

Doceniam twoje starania, by wyjść na przeciw i wprowadzić jakąś symetrię w to, co piszemy. Ale...

Po pierwsze - moje poglądy z dzieciństwa całkowicie odrzuciłem już w dzieciństwie

. Pod koniec podstawówki. Całkowicie oraz wbrew rodzicom i otoczeniu, po prostu fascynowała mnie nauka a nikt z mojego otoczenia, na rodzicach począwszy a na katechetach skończywszy (o kolegach nie mówię, bo ich to nie interesowało) nie był w stanie pogodzić nauki z religią; co gorsza, wpadki etyczne w rodzaju pokiełbaszonej teodycei przekonały mnie do końca, że w wierze w Boga nie ma nic poza "opium dla ludu". A dzisiejsza moja wiara w Boga ma się do mojej wyniesionej z domu podobnie jak mają się moje dzisiejsze poglądy polityczne do moich wyniesionych z domu - ma się do nich jak pięść do nosa. Mówienie o moich "mocno zinternalizowanych poglądach z dzieciństwa" jest więc niestety bardzo poważnym nieporozumieniem.

Po drugie - problem z irracjonalizmem polega na tym, że irracjonalne obszary w umysłowości są niezwykle podatne na manipulację z zewnątrz, a także na zupełnie przypadkowe wpływy przypadkowej lektury czy przypadkowego otoczenia. Człowiek kompletnie nie kontroluje tego, co się w takich obszarach dzieje. Kontrola odbywa się za pomocą struktur logicznych, te zaś są przez irracjonalizm blokowane, co szeroko otwiera tylne drzwi dla wszelakich koni trojańskich. Czy, jak to się ostatnio mówi sarkastycznie a obrazowo w polityce, dla osłów trojańskich. Dlatego irracjonalizm można sobie trzymać tam, gdzie takie zaburzenia niczemu nie szkodzą. Na przykład, w odbiorze sztuki irracjonalizm może sobie mieszkać do woli. Ale do kręgosłupa światopoglądowego dostać się nie powinien, bo go rozsadzi. I nie, racjonalizm nie polega na odrzuceniu czy "racjonalizowaniu" emocji; w stosunku do emocji polega on na zdawaniu sobie sprawy, jakie emocje przyjmują rolę dostarczycieli danych dla rozumu i w których momentach się to dzieje.

Po trzecie - przecież wierzysz, ale nie w Boga, lecz w swojego aboga. Jeśli twoja ewentualna wiara w Boga byłaby fideistyczna, to fideistyczna jest też twoja wiara w aboga.

Po czwarte - sacrum nie jest tematem tego wątku. Bo tematem tego wątku nie jest żadna religia ani żaden sposób realizacji wiary w Boga w codziennej praktyce, lecz sama MOTYWACJA do tego, by wierzyć w Boga a nie w świat bez Boga.

A sacrum w buddyzmie? Buddyzm mnie chwilowo przekonał właśnie tym, że nie ma w nim ważnego miejsca dla żadnego sacrum. Na sacrum można sobie gwizdać, chociaż można też się nim wspierać na takiej samej zasadzie, na jakiej jednostka żyjąca w społeczności wspierana jest swoim zachowaniem zgodnym z obowiązującymi w tej społeczności kanonami zachowania, na przykład mówieniem "dzień dobry" i ustępowaniem starszym osobom miejsca w atobusie.

Semele

wujzboj

Zajrzyj proszę do tematu o abogu... Tam i konkretnych przykładów aboga jest mnóstwo, jak i o twoim abogu też jest mowa. Abogiem jest każda światopoglądowa podstawa, która nie jest Bogiem. Jeśli nie wierzysz w Boga, to nie ma innej opcji: wierzysz w aboga. Możesz nie mieć tego wszystkiego porządnie poukładanego, możesz mieć w poglądach chaos i jedno z drugiego może nie wypływać - ale wtedy abogiem będzie po prostu ten chaos...

Mój dziecinny katolicyzm? Starał się być rzecz jasna taki, jak rodziców i katechetów. Czyli taki, z jakim się niemal z pewnością spotkasz w rozmowie z przypadkowo napotkanym księdzem lub z przypadkowo napotkanym katolikiem wychodzącym z kościoła. Dużo by teraz mówić o różnicach; nie jest to dobry moment, bo odwiodłoby to nas od tematu. Którym jest motywacja do wiary w Boga, określona pytaniami postawionymi w pierwszym poście tego wątku. Tam w ogóle nie ma niczego o katolicyzmie i w ogóle niczego o żadnej religii.

Że sacrum mnie nie interesuje? A skąd ten pomysł? Sacrum nie jest tematem tej rozmowy, co podkreślałem już wiele, wiele, wiele razy. Wiodące pytanie "czy człowiek potrzebuje Boga" nie zawiera w sobie niczego, co by zahaczało o sacrum; zajrzyj proszę do pierwszego postu tego wątku!

Możemy rozmawiać i o sacrum, i o poglądach z dzieciństwa, i o zmianach poglądów, ale nie w tym miejscu. Bo mówiąc o wszystkim na raz, nie mówimy o niczym. Zarezerwujmy ten wątek proszę dla tematu motywacji do wiary w Boga, okej?

Semele

wujzboj

Podałem ci wiele przykładów aboga. Ale nawet gdybym ci nie podał żadnego, nie zmieniło by to w niczym faktu, że ABSOLUTNIE KAŻDY POGLĄD NA COKOLWIEK MA SWOJE PODSTAWY. Nawet, jeśli jest to pogląd kompletnie chaotyczny czy kompletnie durny albo kompletnie oryginalny, właściwy tylko jednej jedynej osobie na całym świecie. Bo wtedy po prostu ma on podstawy albo chaotyczne, albo durne, albo przyjmowane tylko przez jedną osobę na całym świecie.

Nie ma innej możliwości. Masz tak:

Zbiór wszystkich możliwych podstaw światopoglądów = Zbiór podstaw nazywanych Bogiem + reszta

Mam zrobić rysunek, czy co?

Podstawa twojego światopoglądu nie należy do grupy "zbiór podstaw nazywanych Bogiem", więc należy do RESZTY. Podstawy w tym zbiorze nazywamy jednym słowem: abóg. Tu nie ma co cudować, krzywić się, dziwić się.

Semele

wujzboj

Tak, to może być dobre podsumowanie. Teizm i ateizm to klasy światopoglądów, jedna oparta na idei Boga, druga - na komplementarnej do niej idei aboga. Teizm bywa najczęściej powiązany z jakąś religią, ateizm zazwyczaj nie. Dlaczego zazwyczaj nie, a nie zawsze nie? O tym poniżej:

A jeszcze ze dwa przykłady ateizmu?

W okolicznym wątku obrabiamy buddyzm. Abogiem w buddyzmie jest pseudo-nieosobowa całość, postrzegana bezpośrednio i przez to niemożliwa do opisania za pomocą konceptów. Buddyzm jest być może zarówno jedynym przykładem światopoglądu opartego na solipsyzmie (buddysta tak tego raczej nie określi, bo obowiązuje go inna terminologia), jak i jedynym przykładem ateizmu powiązanego zwykle z kultem religijnym. Kult ten nie dotyczy co prawda aboga, lecz bóstw będących czymś w rodzaju super-kosmitów (choć niekoniecznie "z tego świata"), ale jednak jest to kult, z ofiarami i świątyniami.

Innym ciekawym przykładem ateizmu, takiego który uwielbiają ostro krytykować konserwatywni hurra-katolicy, choć rzadko wiedzą, o co w nim chodzi, jest postmodernizm. Postmodernizm jest z kolei ciekawym przypadkiem rozwiązania światopoglądowego znajdującego się na pograniczu racjonalizmu i irracjonalizmu. Abogiem jest tutaj struktura rzeczywistości mająca amorficzną formę: lokalnie uporządkowaną, globalnie chaotyczną. Rzeczywistość składa się ze zdarzeń, które są ze sobą racjonalnie powiązane tylko w pewnych granicach; na skutek tego nie ma czegoś takiego, jak jedna prawda obowiązująca wszędzie i wszystkich. Konstrukcja taka pojawiła się jako odpowiedź na katastrofy spowodowane przez totalitarystyczne systemy, każdy starający się narzucić swoją wiarę jako jedyną prawdziwą i każdy zwalczający inne wiary jako fałszywe i przez to złe i zbrodnicze.

Piotr Rokubungi

Semele

wujzboj

Dzięki, Piotrku, za przypomnienie nam głównego tematu (podsumowanie dotyczyło rzecz jasna tylko pewnej dygresji, o konieczności wiary albo w Boga albo w aboga). No to wracamy:

Piotr Rokubungi

Pan starszy nieco, z łysinką i wspomagaczami wzrokowymi, dla zmyłki dziwnie nazywany, jako zbój z wujowatych, raczył, a nawet śmiał zamieścić dla publiki taką treść:

Semele

Wuj

wujzboj

Semele

Co dopresji i nerwicy to mam kilka koleżanek katoliczek, lub wyznawczyn innych odlamow chrzescijansrwa, które na to cierpiały lub nawet cierpią. Myślałam, że religia powinna im pomagać, jednak tak nie było i często nie jest.
Ateiści też cierpią.
Ta podatność na depresję i nerwicę ma różne przyczyny.
Psycholog pisze:
Uwarunkowania genetyczne, czynniki wrodzone (np. temperament), ale też w dużym stopniu czynniki osobowościowe - cechy charakteru kształtowane od wczesnego dzieciństwa, w atmosferze domu rodzinnego, obserwowane wzorce zachowań, - relacje z najbliższymi, samoocena, ważne wydarzenia w historii życia.
Spektrum przyczyn:

onflikty motywacyjne typu: dążenie-dążenie, unikanie-unikanie, dążenie-unikanie,
czynniki rodzinno-środowiskowe, szkolne i zawodowe,
frustrację, stany utraty, niebezpieczeństwa lub zagrożenia,
brak opieki rodzicielskiej w okresie wczesnego dzieciństwa,
traumatyczne wydarzenia i nieodreagowane urazy,
postawy perfekcjonistyczne,
dysonans między potrzebami a oczekiwaniami społecznymi, dążeniami a możliwościami,
czynniki genetyczne i biologiczne,
sytuacje trudne, choroby, stresy, kryzysy rozwojowe,
czynniki astenizujące, np. ciąża, poród, przemęczenie, problemy wieku dojrzewania, uzależnienia (alkoholizm, lekomania itp.)

wujzboj

Religia to nie lekarstwo na choroby.

Natomiast ludzie zdrowi powinni raczej starać się podchodzić do życia optymalnie. I stąd pytania rozpoczynające ten wątek.

Psychicznie optymalne jest uznać, że świat jest taki, że te punkty są prawdziwe; z tym jak rozumiem się zgadzamy.

Pytanie brzmi więc: dlaczego ktoś niepowodowany zabobonem lub chorobą miałby uznawać, że świat jest inny niż chcą te punkty?

Semele

Semele

Piotr Rokubungi

wujzboj

Semele

Wuj

Semele

Wuju nie ma po prostu dowodu, NIE możesz mnie zapewnić, że po śmierci sprawiedliwości stanie się zadość.

Masz tylko przekonanie.