ŚFiNiA

Semele

Wuj

wujzboj

Semele

Semele

wujzboj

Semele

wujzboj

Bez emocji? Ależ skądże znowu! Bez zazdrości i bez odrzucania nie znaczy bez emocji!!!

A czy byłem hippisem za młodu? Ideowo - tak. Ale tylko ideowo

Semele

wujzboj

I wciąż powraca to pytanie: dlaczego wiedząc, że wiara w życie po śmierci jest bliższa twojej psychice (sama napisałaś: to marzenie każdego), odrzucasz ją na rzecz wiary, która jest twej psychice dalsza?

Semele

Semele

wujzboj

Widzę, że muszę przypomnieć, o co chodzi a o co NIE chodzi...

Otóż moim ARGUMENTEM jest dokładnie to, co podajesz jako KONTR-argument:że świat TU I TERAZ jest INNY niż ten opisany w punktach. Chodzi o to, że jeśli Boga nie ma, to tak PASKUDNIE musi pozostać.

O to właśnie chodzi, że taki świat, jak stąd znamy, jest daleki od optymalnego. I że na "tym świecie" zmienić się to nie może. Natomiast może zmienić się to w twojej i mojej PRZYSZŁOŚCI, ale jedynie NIE NA TYM ŚWIECIE oraz jedynie jeśli istnieje Bóg.

Chodzi też o to, że ani ty ani ja NIE WIEMY, czy Bóg istnieje, czyli czy świat opisany w punktach jest możliwy, czy nie. Ty natomiast piszesz tak, jakbyś WIEDZIAŁA, że jest on niemożliwy i jakbyś wiedziała, co się dzieje po śmierci. Ale tego nie wiesz.

Możesz więc albo wierzyć, że zło dnia codziennego jest złem ostatecznym, albo wierzyć, że jest nieuniknionym ryzykiem na drodze do opisanego wyżej świata "marzeń" - w cudzysłowie, bo według tej konkurencyjnej wiary jest on naszą REALNĄ PRZYSZŁOŚCIĄ.

To wszystko w niczym nie zmienia konieczności starań, by tu i teraz działo się jak najlepiej! Z biernym czekaniem na cokolwiek nie ma to nic wspólnego! Tu chodzi albo o życie z optymalną perspektywą, albo o życie z perspektywą kiepską. Wybór należy wyłącznie do ciebie, a obie opcje są tak samo WIARĄ pozbawioną podstaw w tym, co widać dookoła. Ale tylko jedna z tych opcji ma podstawy w tym, co czujesz w sobie. Bo tylko jedną z nich postrzegasz jako zdecydowanie lepszą od drugiej

Ja wiem od niepamiętnych czasów, że ateista nie oczekuje życia po śmierci. Cały ten wątek poświęcony jest pytaniu, dlaczego tak jest, skoro także i ateista wolałby żyć dalej a nie umierać ostatecznie wraz ze śmiercią swej ziemskiej powłoki. I na to pytanie nie dostałem do dziś dnia żadnej rzeczowej odpowiedzi... Czyżby ateizm był tak mocno zakorzeniony w psychice tutejszych ateistów, że odpowiedź na tak proste pytanie staje się nie do pomyślenia?

Semele

Wuj

wujzboj

Po pierwsze, ja NIGDZIE tutaj nie odnoszę się do chrześcijaństwa, lecz mówię OGÓLNIE. Historyczność zmartwychwstania Jezusa jest tu wobec tego zupełnie nieistotna.

Pod drugie, ja NIGDZIE tutaj nie odnoszę się do Biblii, lecz mówię OGÓLNIE. Kwestia grzechu pierworodnego jest tu wobec tego zupełnie nieistotna.

Obie kwestie można poruszać dopiero, gdy się wyjaśni sprawy podstawowe: że porządnie sformułowana wiara w Boga jest wiarą w ontologię przynajmniej tak samo przystającą do otaczającego nas świata, jak choćby i najlepiej sformułowana wiara w świat bez Boga, ORAZ że porządnie sformułowana wiara w Boga wiele bardziej odzwierciedla ludzkie oczekiwania od rzeczywistości niż najlepiej sformułowana wiara w świat bez Boga.

Kiedy to ustalimy, wtedy będziemy mogli się zastanawiać, czy taką wiarę da się oprzeć na Biblii, czy może to być chrześcijaństwo, czy może to być katolicyzm. Ale odwrotna kolejność jest fundamentalnym NIEPOROZUMIENIEM.

Michał Dyszyński

Semele

wujzboj

Semele

Być może człowiek potrzebuje Boga jako wzorca, idei. Jednak nie każdy może uwierzyć w faktyczne jego istnienie. Tego nie da zrobić się na siłę.
Albo wierzysz albo nie.

Oczywiście można stworzyć Kościół w którym będą kultywowane te wartości.

Tu ciekawy artykuł o potrzebię Boga:
[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

Podsumowując doświadczenia „flirtu z istotami wyższymi” Eric Weiner nie tylko nie pozbył się wszystkich trapiących go wątpliwości, ale z pokorą uznał motto mistrza sufiego: „nie można być mądrzejszym niż się jest”. Nie sposób odciąć się od swoich korzeni i doświadczeń poprzednich pokoleń, można je natomiast uzupełniać, wcielając w życie nasze osobiste doświadczenia. Pytanie: Czy odnalazłeś już swego Boga? okazało się tylko pierwszym krokiem do odkrycia prawdy, że to nie my wybieramy Boga, ale w jakimś sensie religia wybiera nas, a my, tylko lub aż, „musimy robić swoje – modlić się, medytować, czytać – i czekać” – co czasami wydaje się najtrudniejsze

wujzboj

lucek

Semele

lucek