ŚFiNiA

wujzboj

A możesz być w jednym narodzie z takim posłem?

I czy publiczne wypowiedzi każdego ateisty w każdej sprawie są ci bliskie?

Jasne, ludzie swoim zachowaniem dają pewne świadectwo wartości swoich poglądów. Ale warto też pamiętać o tym, że poglądów nie da się określić jednym słowem (o ile nie jest to słowo w rodzaju: "idiotyczne") i że ocenianie wiary w Boga na podstawie czyjegoś zachowania się jest podobne do oceniania piosenek Bitelsów na postawie zachowania się fanów.

Właśnie dlatego, że Królestwo Boże to nie ten świat, lecz perspektywa gdy ten świat człowiekowi przeminie. Ocena i poprawianie tego świata to jedno, a życie w nim z dobrą perspektywą to drugie.

Semele

Semele

Wuju wymien mi jakies wystapienia ateistów dzisiaj., w których zaangażowany jest ateizm jako taki.
Przychodzi mi na myśl tylko Jan Hartman. W polityce poległ. Może i dobrze.

wujzboj

Naród jak najbardziej się wybiera. Zapytaj konfederatów lub pisowców

. Dowiesz się, że jak ci się nie podoba, to won za Don. Ewentualnie za Odrę, to też niezła choroba.

A kiedy pytałem o publiczne wystąpienia ateisty, nie pytałem o to, czy angażują one ateizm jako taki. Pytałem cię, czy jeśli jakiś ateista coś powie publicznie, to jest ci to bliskie, bo rzekł to ateista? Jeśli nie, to co tu ma do rzeczy fakt, że jacyś ludzie przyznający się do katolicyzmu wypowiadają się w sposób nieakceptowalny dla mających poczucie przyzwoitości?

Semele

wujzboj

Jak widzisz po mnie, katolicy są bardzo różni.

A wypowiedzi takie, jak wspomnianego posła, nie należą do sacrum, lecz jak najbardziej do profanum, i to bardzo ordynarnego profanum.

Semele

wujzboj

Semele

[quote="wujzboj"]

wujzboj

Czekaj, ale co "myślisz, że w kontakcie z naturą"?

Semele

wujzboj

Prawie każdy dobrze się czuje w kontakcie z naturą.

Boga nie szuka się w kościołach.

Bóg to nie religia, a pytanie czy człowiek potrzebuje religii nie ma nic wspólnego z pytaniem, czy człowiek potrzebuje Boga. Przypominam, w jakim kontekście sformułowane jest moje pytanie o potrzebę Boga:

Semele

Taki świat jest marzeniem każdej osoby.

wujzboj

Semele

wujzboj

Jak co wydedukowałem?

A zmartwychwstanie jest tak samo kwestią wiary, jak ostateczna śmierć osoby wraz ze śmiercią ciała. Więc czemu wierzyć we śmierć, jeśli można wierzyć w życie? Wiara we śmierć ma sens tylko wtedy, gdy się ją połączy z wiarą w specyficzną budowę świata powodującą, że wieczne życie to wieczny dramat. Po do wierzyć w to, że świat jest zbudowany w sposób dla ciebie niekorzystny, skoro tak samo z naszą wiedzą o otaczającym nas świecie zgadza się wiara w to, że świat zbudowany jest w sposób dla nas korzystny?

Semele

wujzboj

No i prawda JEST czymś subiektywnym. A intuicje potrafią być po prostu, no, powiedzmy delikatnie, pozbawione głębszego związku z rzeczywistością.

Niesubiektywna jest prawda formalna (tak jak w logice: to pewien symbol występujący w pewnej określonej relacji do innych symboli) i prawda absolutna. Ta pierwsza jest nieprzydatna, dokąd nie nada się jej subiektywnej interpretacji, wiążącej ją z tym, co dla nas istotne. A ta druga jest nieosiągalna, więc jako przykład obiektywności prawdy w ogóle się nie nadaje.

Semele

Tylko to nie jest watek o prawdzie lecz o wierze.
Czy człowiek potrzebuje Boga i to Boga chrzescijanskiego, ktory zbawia.
Gdzieś już chyba pisałam, że jest taka potrzeba psychologiczna. Wyraził ją Pascal, piszac o człowieku ako o trzcinie myślącej. W każdym z nas tkwi niepokój.

Pytanie o zbawienie już nie może nas opuścić, tak jak pytanie o Boga. Oba ściśle się ze sobą wiążą. Powiedziałbym wręcz, że pierwsze jest jeszcze bardziej nieuniknione od drugiego, gdyż jest przede wszystkim pytaniem o nas samych. Świadczy o tym fakt, że humanizmy ateistyczne także usiłują odpowiedzieć na pytanie o zbawienie człowieka.

Historia religii obszernie pokazuje, jak głęboko tkwi w człowieku poszukiwanie zbawienia, poprzez partykularność jego kultur i zmienne koleje jego historii. We wszystkich wielkich religiach, starożytnych lub teraźniejszych, niezależnie od tego, czy są one kosmiczne, czy opierają się na jakimś słowie objawienia, aż po współczesne przejawy powrotu religijności, mimo całej dwuznaczności niektórych sekciarskich tego przejawów, odczytujemy zróżnicowaną odpowiedź na pytanie o zbawienie człowieka.

Zgodnie z całkiem inną, ale często zbliżoną formą badań nad perspektywą religijną, historia filozofii świadczy o tej samej trosce: wyrazić sens człowieka w świecie, postawić problem absolutu, starać się, by ludzkie życie okazało się sukcesem. Troska ta jest widoczna nawet w najostrzejszej krytyce zagrożenia, jakim jest projekcja ludzkich pragnień w jakąś złudną rzeczywistość. Nawet filozofie buntu starają się ocalić godność i honor człowieka stającego wobec absurdalnego losu.

Dzisiaj jesteśmy też świadkami ożywienia gnozy, w postaci dążenia do zbawienia przez naukę. Nie trzeba powtarzać, że ruch marksistowski w swoim podwójnym wymiarze filozoficznym i politycznym jest propozycją – by nie rzec: narzuceniem – pewnej formy zbiorowego zbawienia za pośrednictwem mesjańskiej mocy zamieszkującej w klasie robotniczej. Wiemy, że w wielu krajach zagadnienie wyzwolenia z rozmaitych form ucisku politycznego jest potężną dźwignią mobilizującą ludy dążące do zbawienia, które często nabiera symbolicznie wartości absolutu.
[link widoczny dla zalogowanych]

O tym jak wyobrażam sobie posmiertność juz pisałam.

wujzboj

Semele

wujzboj

Ależ nie doznajemy ani tego, że to jest marzenie do spełnienia, ani tego, że to jest marzenie nie do spełnienia!

To, czy ono jest do spełnienia czy nie, zależy WYŁĄCZNIE od tego, jakiej WIARY używamy do zrozumienia tego, co się wokół nas dzieje to i teraz.

Chyba już ustaliliśmy, że zło na tym świecie jest ewidentne. Do tego właśnie ten fakt, że jest ewidentne, czyni te marzenia atrakcyjnymi!!!

Semele

wujzboj

Tak samo doznajesz, że świat inny od tego, jaki opisuję, nie istnieje teraz. I nikt też nie wie, czy będzie istniał. NIKT.

A jak wydedukowałem to, co pogrubiłaś? Znasz moją teodyceę. Nawet zgodziłaś się z nią. Więc dziwi mnie twoje pytanie.