ŚFiNiA

anbo

Dawno nie napisano tylu głupot na Śfini. Ostatnio, gdy Hill propagowała Księgę Urantii. Wie o tym każdy, kto chociaz trochę liznął wiedzy o antyku, hinduizmie, nauce w Chinach i krajach islamskich (także na tym przykłądzie widać, jakie okolicności sprzyjają rozwojowi nauki, nie jest to krótka smycz religii), prorytetach chrześcijaństwa (nie była nim wiedza o świecie), cenzurowaniu badań i jej wyników religą/Biblią itd., itp.

Irbisol

fedor

fedor

Hill

anbo

fedor

Semele

Alving Plantinga na moim blogu. Zapraszam.

A czy to nie w średniowieczu wynaleziono maszynę parową?
Systemy moralne tworzą ludzie. Nie materia.

anbo

Jak to ateista okazałem się oczywiscie niesprawiedliwy i nie wspomniałem o inym wkładzie chrzęscijaństwa w życie społeczne, a mianowicie nauki związane z niewolnictwem. Już w NT mamy światlą myśl, zeby niewolnik pozostal niewolnkiem, z czego wyciągnięto dalsze wnioski i wyprodukowano szereg światłych myśli związanych z ideą, ze stan niewolnika jest zgodny z wolą Bożą.

W wolnej chwili przypomnę też wkład chrześcijaństwa w rozwój nauki polegający głównie na jej... dyskredytrowaniu.

fedor

Semele

Chrześcijaństwo powstało bo musiało powstać.
Chrzescijanstwo dziś się humanizuje. Jednocześnie dzieki postępowi społecznemu powstają nowe religie. Ludzie mogą wybierać i tworzyć.

Ciekawa pozycja:

Pogląd Schellenberga nie spodoba się wielu osobom. Wyznawcom tradycyjnych religii, bo z ich punktu widzenia nie różni się niczym od ateizmu, a wręcz od antyklerykalizmu skoro nakazuje sceptycznie podchodzić do dogmatów religijnych. Ale jest to też atak na pozycje scjentystycznego, naturalistycznego ateizmu, który z góry odrzucił możliwość istnienia czegoś ponad przyrodą.

Czy to jednak jeszcze można nazwać religią? Jeżeli ktoś przez religię rozumie świątynie, klasę kapłańską, zestaw obrzędów to… raczej nie. Bardziej by tu chyba pasowało słowo “duchowość”. Koncepcja Schellenberga to nawiązanie do takich myślicieli jak William James czy David Hume, wskazujących na zaspokajanie pewnych potrzeb ludzkich, jakie wiara nam oferuje. Jeżeli ktoś podchodzi do tego ze sceptycznym dystansem i podobnie jak Kanadyjczyk wie nie tylko ile wiemy, ale przede wszystkim ile nie wiemy, to raczej mu się to spodoba.

Bibliografia:
John L. Schellenberg – Religia ewolucyjna, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego 2020

Niewolnictwo
Ruch został zapoczątkowany przez kwakrów żyjących w angielskich koloniach w Ameryce Północnej[2]. Zyskał poparcie czołowych autorytetów Europy, przede wszystkim angielskich i francuskich filozofów oświecenia. Pierwsze towarzystwa abolicyjne powstały w 2. połowie XVIII wieku – w 1753 w Wielkiej Brytanii, w 1775 w USA, i w 1788 we Francji. Wybitnymi działaczami abolicjonizmu byli m.in. Granville Sharp i Thomas Clarkson (Wielka Brytania), Benjamin Franklin, Anthony Benezet i Benjamin Rush (USA), Henri Grégoire i Jacques Pierre Brissot (Francja).

W okresie rewolucji francuskiej 1789–1799 na mocy decyzji Konwentu Narodowego z 4 lutego 1794 Francuzom zakazano handlu niewolnikami i zniesiono niewolnictwo w koloniach francuskich. Była to pierwsza decyzja w tej sprawie podjęta przez władze państwowe. Została jednak odwołana 20 maja 1802 przez Napoleona Bonaparte. Znacznie większy wpływ na sytuację niewolników w koloniach francuskich miało zwycięskie powstanie niewolników we francuskiej kolonii Saint-Domingue (wybuchło w nocy z 22 na 23 sierpnia 1791), które doprowadziło w roku 1804 do proklamowania niepodległości Haiti, państwa byłych niewolników, na które odtąd powoływali się abolicjoniści.

Istotny wpływ na losy niewolnictwa miała polityka Wielkiej Brytanii, gdzie w 1807 uchwalono zakaz udziału obywateli brytyjskich w handlu niewolnikami, w 1833 zniesiono niewolnictwo w części kolonii brytyjskich (ostatecznie w 1843), a w połowie lat 60. XIX wieku doprowadzono do likwidacji transatlantyckiego handlu niewolnikami. Również Francja w początkach 1848 na wniosek François Arago zniosła niewolnictwo w swoich koloniach.

W USA walka o abolicję była trudna ze względu na oparcie na niewolnictwie plantacyjnej gospodarki południowych stanów – zaniepokojone zamachem na swój dotychczasowy tryb życia i wyborem Abrahama Lincolna na prezydenta ogłosiły secesję, co w konsekwencji doprowadziło do wybuchu wojny secesyjnej. W 1863 proklamowana została emancypacja czarnoskórych zamieszkujących południowe stany, natomiast w 1865 roku 13. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych zniosła niewolnictwo na terenie całego kraju.

fedor

O.K.

Hill

Semele

fedor

Semele

Jacy ateiści ?

Wymień ich nazwiska.

Tego samego roku William Wilberforce, podczas obiadu ze swoim dawnym przyjacielem Gerardem Edwardsem[58], spotkał wielebnego Jamesa Ramsaya, chirurga na statku i nadzorcę medycznego na plantacji na wyspie Saint Kitts, gdzie został pastorem. Ramsay był przerażony warunkami jakie zmuszani byli znosić niewolnicy, zarówno podczas transportu, jak i na plantacjach. Kiedy w 1781 roku po piętnastu latach wrócił do Anglii i przyjął beneficjum w miejscowości Teston, zapoznał się tam z grupą osób, która później znana była jako Testończycy, (ang. Testonites); wśród nich byli między innymi Charles Middleton, Lady Middleton, Thomas Clarkson, Hannah More[59]. Byli oni zainteresowani szerzeniem chrześcijaństwa i naprawy moralnej w Brytanii i za granicą, jednocześnie niepokoiły ich chrześcijańskie sumienia relacje Ramsaya o niemoralnym stylu życia właścicieli niewolników, okrutnym sposobie traktowania niewolników i o braku nauczania religijnego na plantacjach[60]. Z ich pomocą i zachętą Ramsay spędził trzy lata na pisaniu eseju zatytułowanego Esej o traktowaniu i nawracaniu afrykańskich niewolników na brytyjskich plantacjach trzciny cukrowej, (ang. An essay on the treatment and conversion of African slaves in the British sugar colonies). Esej ten wyrażał opinie w najwyższym stopniu krytyczne o niewolnictwie w Indiach Zachodnich. Książka, którą opublikowano w 1784 roku, wywrze niebawem znaczący wpływ na wzrost świadomości i zainteresowanie społeczeństwa kwestiami niewolnictwa. Wywołała ona również gniew plantatorów z Indii Zachodnich, którzy w kolejnych latach po publikacji książki, w serii traktatów sławiących niewolnictwo, atakowali Ramsaya i jego idee[61].