ŚFiNiA

Andy72

Z Boga często robi się kozła ofiarnego. Ktoś ma podświadomy żal wobec bliźnich, np. swych rodziców, i wtedy ta myśl wydaje się tak straszna, że boi się sam wobec siebie przyznać do niej, więc ma pretensję do Boga, bo to bezpieczniejsze.
W książce Mowa Błazna mamy:

Semele

To dyskusja nie dla mnie ponieważ w Boga nie wierzę. Nie straciłam wiec wiary z powodu tego, ze Bóg milczy gdy dzieje się zło.
Gdybym jednak przyjęła hipotezę Boga wielkiej miłości musiałabym uznać, że jest bezradny.

fedor

Semele

anbo

Irbisol

Śmiejemy się z Koreańczyków z Północy, jak infntylnie i żenująco wychwalają swojego "ojca narodu", mimo że jest partaczem i ich ciemiężycielem.
Ale oni przynajmniej faktycznie mają ku temu namacalny powód ...

anbo

Pomijając problem, czy Bóg posiada zmienne stany psychiczne, które mu sie przypisuje przenosząc na niego ludzką naturę, to czy może Boga obrażać to, że ktoś ma na jego temat błędne mniemania albo błędne oceny? Gdyby tak było, to byłby jak czlowiek obrażający się na swojego nierozumengo psa, za to, że ten na niego warczy bo nie rozumie sytuacji.

fedor

Andy72

Zupa
W jednym z barów samoobsługowych starsza pani wzięła duży talerz zupy, postawiła go na tacy, a po zapłaceniu postawiła tacę na wolnym stoliku. Powiesiła torebkę na krześle i zamierzała usiąść, aby zjeść dymiącą i pachnącą zupę, kiedy zauważyła, że zapomniała wziąć łyżkę. Zostawiła wszystko i podeszła do kasy, przy której leżały sztućce.

Po powrocie zdumiona zobaczyła, że na jej miejscu usiadł bezdomny młody człowiek i spokojnie zjadał jej zupę. Kobieta zaniepokoiła się i oburzyła. Następnie z kiepsko skrywanym poczuciem wyższości usiadła na krześle obok i zanurzyła łyżkę w zupie, tuż pod nosem intruza. Młodzieniec uśmiechnął się i kontynuował jedzenie.

Nabrała kolejną łyżkę, młodzieniec podobnie.

Pomyślała:

- Jaki bezczelny! O, gdybym była odważniejsza! Czas zrobić porządek z bezdomnymi!.

Za każdym razem, kiedy kobieta nabierała łyżkę, siedzący naprzeciwko niej biedak, bez najmniejszej konsternacji, robił to samo.

Tak było do chwili, gdy na dnie talerza pozostała odrobina zupy. Wtedy przyszła jej myśl:

- Zobaczymy, co powie, kiedy talerz będzie pusty. Młodzieniec zostawił jej ostatnią łyżkę. Następnie wstał, grzecznie ją pożegnał i odszedł.

Kobieta popatrzyła na krzesło. Zdumiona spostrzegła: jej torebka znikła!

- Złodziej! To był tylko pospolity złodziej!

Rozczarowana, wściekła, z wypiekami na twarzy rozejrzała się wokoło. Ale po młodzieńcu bezdomnym ani śladu. Kiedy tak rozglądała się wokoło, jej złość stopniowo zamieniła się w zmieszanie i wielkie zakłopotanie, bo dostrzegła tacę bez łyżki, ze stygnącą zupą. Na poręczy krzesła wisiała jej torebka, tak, jak ją zostawiła.

Kobieta mocno się zawstydziła. Właśnie zrozumiała, dotarło do niej, że pomyliła stoliki. I że ten młodzieniec, który jadł zupę taką samą, jak ona, podzielił się z nią bez oburzenia, zdenerwowania czy poczucia wyższości. Był spokojny, kiedy ona parskała, a nawet poczuła urażoną dumę.

Ileż to razy w naszym życiu "zjedliśmy czyjąś zupę", nie wiedząc o tym? Ileż to razy na dzień wykradamy innym czas, szacunek, uczucie, uwagę i nie mamy najmniejszego nawet wyrzutu sumienia?

Bruno Ferrero

Michał Dyszyński

mat

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Semele

Michał Dyszyński

Czy Bóg nie jest nam niczego winien?
A jeśli On nas kocha?...

Jak to jest w relacji między ludźmi - rozważmy podobieństwo, trochę modelując podobieństwami uczucia.
Weźmy relację mąż - żona (czy ogólnie bliskie sobie osoby, bo to nie musi być akurat ta relacja). Wyobraźmy sobie oto takie oświadczenie żony do męża: ty od dzisiaj nie jesteś mi niczego winien!
Cóż to byłaby za deklaracja?...
- Chyba byłoby to oświadczenie o EMOCJONALNEJ SEPARACJI. (dalej przyjdzie pewnie też i separacja fizyczna, bo uczucia są rozwojowe, bo jak już raz zostało ustalone, że od dzisiaj ich podstawą jest dystans, to ten dystans raczej się będzie umacniał)

Możemy Bogu oczywiście oświadczyć coś w stylu, jak w tytule wątku: Ty - Panie Boże - nie jesteś mi niczego winien, ja nic od Ciebie nie chcę.
Wszak...
Boga się tylko boimy... Czyż nie?...
Wszak Boga traktujemy wyłącznie jako tego wymagającego, twardego sędziego, który niczego oczekiwanego dla nas nie ma do zaoferowania. Ale groźny jednak jest... Ale zniszczyć nas może...
Czy Bóg chce być przez nas tak traktowany?...
Aby na pewno kochający (!) Bóg, istota, która już dla nas okazała demonstrację swojego zainteresowania pod postacią ofiary Jezusa, pod postacią wysyłania proroków.
Bo jak dla mnie takie powiedzenie "nie jesteś mi nic winien" jest po prostu JEDNOZNACZNĄ FORMĄ "najlepiej trzymajmy się od siebie z daleka, bo nie spodziewam się od ciebie niczego dla mnie atrakcyjnego".
Ale chyba w fundamentalistycznym nurcie tak się właśnie Boga traktuje - jako EMOCJONALNE ZAGROŻENIE, jako brak SPODZIEWANIA SIĘ CZEGOŚ DOBREGO, jako osobę, którą trzeba strasznie przebłagiwać, bo jest na nas wkurzona tak maksymalnie, ma wobec nas tak wrogie intencje, że tylko z najwyższym wysiłkiem może (ale boimy się, bo jest spora szansa, że się nie uda) uda się uniknąć z jej strony totalnego odrzucenia i destrukcji na maksa.

W relacji szczerej miłości strony OCZEKUJĄ OD SIEBIE mnóstwa rzeczy, są sobie winne i CHCĄ BYĆ SOBIE WINNE różnych przysług, uwagi, zainteresowania, emocji. Na tym polega właśnie zdrowa relacja bliskości, że się o drugiej stronie myśli jako o kimś, kto jest nam przyjazny, chętny do pomocy, nawet do zaspokajania zachcianek, czasem wręcz kaprysów!

Do Boga Jezus sugerował kierowanie próśb, a także wołania "Abba Ojcze" (tatusiu). Jak to połączyć z postawą "Bóg nam nie jest nic winien"?...