ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Różni ludzie zastanawiają się, dlaczego - jeśliby Bóg miał istnieć - to po prostu nie objawi się on "uczciwie", tak jak wszystko co widać, słychać i czuć na tym świecie?...
Jeśli Bóg nie objawia się nam w sposób znany z odkrywania bytów świata, to znaczyłoby (wedle tego schematu), że Go po prostu nie ma.

To rozumowanie, choć jest słuszne w odniesieniu do większości typowych bytów, akurat w przypadku Boga, kompletnie zawodzi. Bóg odkryty na sposób świata byłby Bogiem odkrytym źle. W pewnym sensie byłby to Bóg nie odkryty wcale!
Dlaczego tak?...
Bo jak byśmy odkryli Boga wedle reguł świata?
- może jako brodatego starca ukrytego za chmurką?... - wtedy odkrylibyśmy starca za chmurką, a nie Boga.
- może jako władcę, który jest w stanie ukarać każde nieposłuszeństwo? - wtedy odkryty "Bóg" okazałby się najskuteczniejszym ze znanych tyranów, a nie (prawdziwym) Bogiem.
- może jako superczarodzieja, który przestawia na tym świecie co zechce, z materią jest w stanie wykonać dowolną sztuczkę?... - wtedy odkrylibyśmy nie Boga, tylko genialnego sztukmistrza.
Nic, co jest ze świata, nie jest tym co na tyle przybliża Boga, aby można było uznać, iż umożliwi odkrycie Go. Raczej takie "odkrycie" oddali odkrywającego - człowieka od prawdziwego obrazu Boga, bo zwróci uwagę na aspekty, które są tylko jakimś objawieniem się, jakąś incydentalną emanacją Boga, a nie nim samym.
Jedyny poprawny sposób odkrycia Boga, to odkrycie Go W CZŁOWIEKU!
Odkrywamy Boga, odkrywając siebie, a odkrywając lepiej siebie (swoją prawdziwą naturę), zyskujemy z kolei szansę na lepsze odkrycie Boga. Bóg jest OSOBĄ, więc odkrywać Go możemy tylko z perspektywy osoby. Osoba jest niejako "przyrządem pomiarowym" do odkrywania innego bytu typu osoba, a w szczególności Boga. Człowieka (drugiego) też oczywiście odkrywamy wpatrując się w swoje osoboowe cechy, w to kim jesteśmy, co zrozumieliśmy w sobie.
Ludzie dojrzali (emocjonalnie, intelektualnie, społecznie) są w stanie w miarę poprawnie diagnozować uczucia, intencje innych osób. Bo ich "aparat pomiarowy" udoskonalił się na tyle, że jest on w stanie odczuwać, analizować emocje, pragnienia, przekonania tych osób - robi to na swoje podobieństwo, biorąc siebie na wzór (choć jednocześnie też dodając element modyfikacji, wolności w tym układzie). Ludzie niedojrzali, nie umiejący diagnozować aspektów swojej natury, są też "słabymi przyrządami pomiarowymi" do odkrywania innych osób - oni nie będą rozumieli tych osób, tak samo jak nie rozumieją samych siebie. Rozumienie osoby dokonuje się poprzez rozumienie samego siebie, choć zachodzi też zależności zwrotna - dzięki "spojrzeniu w lustro" osobowości innych osób, zaczynamy poprawniej diagnozować własną naturę.

Gdyby Bóg objawił się ludziom w sposób zbliżony do objawiania się bytów świata, to ZEPSUŁBY ZASADNICZY CEL ŻYCIA NA ZIEMI. Ludzie bowiem po prostu powitaliby nowego władcę, DOSTOSOWALI SIĘ optymalizując pod kątem swojej wygody i korzyści i...
praktycznie niczego nie dowiedzieliby się o sobie, o swoich związkach z Bogiem, czy innymi ludźmi.
W prawdziwej religii wcale nie chodzi o idealne posłuszeństwo. Trochę jakby chodziło o... nieposłuszeństwo, czy precyzyjniej o "nie do końca posłuszeństwo". Tzn. nie chodzi o to, aby specjalnie robić coś wbrew, ale o to, aby poznawać sprzeczne aspekty, a nie tylko ten jeden i diagnozować siebie w kontekście tej gry sprzeczności, odnajdować własną tożsamość w jej świetle.

Szukanie (znajdowanie) Boga (tylko) w tym co obiektywne, skupienie się na tym co obiektywne, niszczy bowiem to co najważniejsze w człowieczeństwie - INDYWIDUALNOŚĆ, czyli też WOLNOŚĆ. Obiektywne jest to, co jest trwałe mimo braku osoby, co objawia się niezależnie od osoby (można tu uznać za jakąś tam postać poglądowej "definicji" obiektywizmu). A tu chodzi właśnie o skupienie się na tym, co WYŁANIA OSOBĘ, jest od tej osoby zależne, a nie odchodzenie od tego.

Ircia

Mi wychodzi na to że aby poznać Boga, trzeba poznać siebie, odkryć swoją prawdziwą naturę.
I co ciekawe, za każdym razem gdy wchodzę w 'ja' na poziomie gdy jest już tylko obserwacja, nie ma obiektu do obserwowania, wszystkie granice się zacierają, wszystko jest jednym, czymś niematerialnym, bezczasowym itd. Mogłabym to spokojnie nazwać Bogiem, ale nie chcę, gdyż słowo Bóg z automatu się kojarzy z religiami.
Dotarło do mnie że nie jestem ateistką, jestem własnowiercą, ponieważ nie odpowiada mi żadna religia czy wyznanie, żadna święta księga ani żadna gotowa wizja Boga( choć dość blisko do taoizmu, brahmana, panteizmu)
Jak nie ateizm to teizm? Nie, raczej deizm, bo to co uznaję ,choć nie wierzę w to w 100% ( bo w nic nie wierzę w 100%), to coś nie ingeruje w świat, nie czyni cudów, nie narzuca mi zasad moralnych...

Banjankri

@Michale, dziwne masz sposoby poznawania siebie. Mogę tylko spytać, czy są efektywne. Czego konkretnego dowiedziałeś się o sobie stosując tę metode? Czy może dopiero chciałbyś ją zastosować, ale zanim to zrobisz, szukasz potwierdzenia u innych?

Dyskurs

@ Ircia, jeśli do jakiegokolwiek fenomenu zainteresowania zacznie dopasowywać się receptę "ma być" to już jest indywidualny dogmat z potencjałem do przeniesienia go na grupę. To taki cesarz Konstantyn w "przedbiegu". Ten ostatni miał spore wpływy i dlatego wzorzec życia w Złotej Zasadzie realiści cesarza Konstantyna "rozwodnili" szybko jako awykonalny i wyszło co wyszło plus różnice kulturowe w praktyce rzymskiego-katolicyzmu na poziomie kultury nnarodowej danego kraju plus odchylenia regionalne jak w Polsce ściana wschodnia (mieszanka katolicyzmu i wschodniej ortodoksji) i Podkarpacie -mój region pochodzenia.

Myślę i odczuwam, że autochton Ameryki Północnej Wódz Crawford przekazuję to o czym piszesz bez dogmatu i tak wyglądała świątynia samopoznania człowieka zanim cesarz Konstantyn stworzył najstarszą korporację z ograniczoną odpowiedzialnością z najdłuższym cyklem produktów strachu i winy.

http://www.sfinia.fora.pl/blog-dyskurs,67/poezja-filozoficzna-philosophical-poetry,10613.html#363879

"Stawanie się miłością" (Monika i Marcin Gajdowie) - metoda Michała Anioła czyli weź dłuto i odłup skorupę ego
https://youtu.be/VBYuyuhDNNI

"Stawanie się sobą: Głębia jest w Tobie" (Monika i Marcin Gajdowie) - czyli jak świątynia była zbudowana w czasach powstawania tekstów
https://youtu.be/TfIIpWLWlqA

lucek

B...@ może zna siebie doskonale, a ciekawy jest o co innym chodzi :shock:

Dyskurs

Samopoznanie, Lucku, na bazie pokory kończy się wraz z ostatnim tchnieniem człowieka

lucek

pokory ci u mnie dostatek, ale nad "3światem" to się nie zastanawiałem :szacunek:

Dyskurs

Możesz ten fenomen "3 świata" rozwinąć, Lucku?

lucek

czyli, że podświadomość jest sługą ... zresztą podświadomie wiedziałem - domyślałem się, ale się tym nie interesowałem :wink:

Dyskurs

Powołując się na Swami Vivekananda (1863 - 1902) podświadomość człowieka jest lustrem w którym człowiek nie obawiający się poznawać siebie szuka całe życie swojego człowieczeństwa jako prawdy aby ją ucieleśniać majestatycznie i materializować w swoim środowisku, które obecnie stało się globalne, dla dobra ogółu. Tak jak Vivekaprana (2014) postuluje, że każdy człowiek ma wrodzony moralny rdzeń, tak nie każdy człowiek jest tego moralnego rdzenia świadomy z powodu oprogramowania (rodzice na bazie kultury narodowej i tradycji rodzinnej, środowisko, szkoły, religia, etc.), którego negatywne/destruktywne aspekty - jak interpretują Państwo Gajdowie - najlepiej jak Michał Anioł, odłupać aby bez tego balasu poznawać siebie. Rozwijamy cywilizację i kultury narodów przez samopoznanie. Celem jest wolność w mądrości życiowej. Tak jak ludność krajów trzeciego świata zmuszona jest przez upadek kolonizacji budować własną wolność, tak ludzie w krajach cywilizowanych potrzebują zwracać uwagę na destruktywna rolę pychy i związana z nią równie destruktywne pragnienie kontroli.

Vivekaprana, P. (2014). Vivekananda and the inner quest of humanity. International Journal of Development Issues, 13(3), 212-219

Czy podświadomość jest "sługą"? Raczej ramą referencji doświadczeń życiowych i potrzebuje konstruktywnego ii autentycznego kompasu. Ty masz dobry i lustro przetarte też

lucek

mam, wbrew pozorom

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

lucek

znów się narażę Tobie, ale w sobie to swojego Boga - czyli "subiektywnego" i "kochamy swojego Boga" innego nie znamy, ale kochamy go tak aby był był jak najprawdziwszym - obiektywnym Bogiem czyli przyjmujemy wszystko co prawdziwe nawet wbrew sobie

Michał Dyszyński

lucek

poprzedni chciałem napisać:

Michale, a mnie zawsze wkurzało to, że z jednej strony deklarujesz niepewność dla siebie swoich sądów, z drugiej, na bazie tych niepewnych sądów budujesz i rozbudowujesz swoje spekulacje i dalej, do nich się odnosisz ... faktycznie na deklaracji "niepewności" się kończy, bo próbujesz ewentualnie korygować swoje dalsze spekulacje, a nie dociekasz poprawności bazy tych spekulacji ... ta "niepewność" u Ciebie, jak dla mnie to błąd logiczny - zgoda niczego nie można być pewnym do końca, więc tym bardziej "niepewności" i tym bardziej spekulacji na tej bazie ... jeśli jesteś pewny "niepewności", to jak dla mnie, na tej "niepewności" należałoby się zatrzymać - sobie powiedzieć - nie rozumiem, a dalej, ewentualnie, kontynuować z pominięciem tego co niepewne - to w przyszłości moze się wyjaśni - a nie rozwijać spekulacje na tej "niepewności", asekurując się (usprawiedliwiając siebie) "niepewnością", albo mając świadomość omylności, zakładasz jednak pewność i sprawdzasz, albo stop, a nie spekulacje ... przynajmniej ja tak robię - nie jestem pewien, zawieszam sprawę aż mi się wyjaśni lub zakładam, pamiętając o tym, że to założenie ... i albo ... albo wracam do bazowego - nie wiem.

a teraz dodam tylko, że:
subiektywny (swój Bóg), to to samo jak świadomość subiektywności swojego poznania, a miłość Boga, w pierwszym przykazaniach miłości Jezusa, do dążenie do obiektywizacji tej swojej subiektywnej prawdy (ateistycznym językiem rzecz ujmując) ... a kochać to pragnąć, ... i nie lękaj się Bogiem nie zostaniesz :mrgreen:

chyba

Michał Dyszyński

lucek

Dyskurs

Banjankri

Michał Dyszyński

Dyskurs

Wiele zmienia się w czasie i przestrzeni ale jedno pozostaje stałe i przekazywane jest w rdzennych kulturach z pokolenia na pokolenie - prawda w zrozumieniu natury rzeczywistości. Bezwarunkowe zaakceptowanie kim się jest jako człowiek bez konieczności szukania innych powodów do istnienia z rownoczesnym odczuciem własnej wartości jako świadomy człowiek. Aby to osiągnąć potrzeba nauczyć się wybaczać sobie za momenty w których człowiek wątpi we własne istnienie jako świadoma istota. W wybaczaniu spotykmy siebie holistycznie z wszelkimi wadami i zaletami nie dokonując mentalnego sortowania tych aspektów naszego charakteru lecz spoglądając z miłosną uwaga na nasze życie jako projekcją naszych doświadczeń z lekkim sercem i światłem duszy.

Banjankri

Michał Dyszyński