ŚFiNiA

Katolikus

Takiego tematu chyba nie było, a może być ciekawy. Trochę upraszczając sytuację napiszę, że wśród osób wierzących powtarza się, że człowiek może być naprawdę szczęśliwy tylko jeśli uwierzy w Boga. Więc właśnie chciałem was się zapytać, co sądzicie, czy człowiek wierzący w Boga staje się szczęśliwszy? Czy jedną drogą do prawdziwego szczęścia jest skupienie się na Bogu? Czy jeśli będziemy chcieli zbudować swoje szczęście nie na fundamencie Boga, ale na jakimś innym fundamencie to tak naprawdę nie osiągniemy prawdziwego szczęścia i satysfakcji? Przeczyć powyższym wnioskom może życie ludzi, którzy mówią, że ich życie nie jest skoncentrowane na Bogu, są niewierzącymi itp., a są w pełni szczęśliwi i usatysfakcjonowani ze swojego życia i to lepiej niż nie jeden wierzący w Boga. Niektórzy nawet dodają, że są tak naprawdę szczęśliwi ODKĄD porzucili wiarę w Boga. Wiara w wyższy byt jest im do szczęścia i satysfakcjonującego życia całkiem zbędna. W świetle powyższych rozważań, ile sensu ma w sobie zdanie św. Augustyna Niespokojne jest serce nasze dopóki w Tobie nie spocznie!. Z drugiej strony wydaje się, że jeśli Bóg jest Stwórcą i Panem to z definicji nic nie będzie wstanie przynieść mi zaspokojenia, znaczenia, bezpieczeństwa. A jednak teoria ta wydaje się być w niezgodzie z faktami, gdzie są ludzie, którzy Boga odrzucają jako fundament, na którym mogą budować swoje życie, wartości, a są szczęśliwi i usatysfakcjonowani. Kto żyje w iluzji? Jak poprawnie poukładać sobie te sprawy? :think:

Ciekaw jestem zwłaszcza rozważań teistów z forum, bo są zdeklarowanymi relatywistami, co może dać ciekawy punkt widzenia. A sprawa wyda się złożona, bo w grę wchodzą takie zagadnienia jak „myślenie modelami, założeniami”, rozumienie szczęścia (czy z punktu widzenia chrześcijan jest jakaś obiektywny stan szczęścia, do którego powinniśmy się zbliżać, odkrywać?). A może nie powinno nas dziwić, że wiele osób odrzucających Boga jest szczęśliwych i usatysfakcjonowanych, bo szyją sobie szczęście na miarę tego świata, które to szczęście podyktowane jest naszymi biologicznymi i kulturowymi uwarunkowaniami (wystarczy zdobyć partnera/partnerkę, dom, potomstwo, dobra praca i jest ok.) ??? :think:

Andy72

To prawda, tylko Bóg daje szczęście. Ja nie jestem szczęśliwy bo brakuje mi wiary. Kiedyś byłem szczęśliwy gdy wiara wydawała się taka prosta...

Michał Dyszyński

Katolikus

Andy72

U mnie jest takie rozminięcie: z jednej strony kiedyś łatwiej mi było utrzymywać standardy moralne a teraz pokusy zwyciężają. A z drugiej Bóg staje się nie taki jakbym chciał. Na przykład bardzo jestem za Miłością, ale jestem za miłością uczuciową a Bóg według tego co piszą woli rodzaj Agape, i nie jest to problem w tym, że to dla mnie niedościgły ideał, ale w tym że mi się ta Agape niespecjalnie podoba.

Michał Dyszyński

Andy72

Teraz jest źle, z moim życiem, ale przynajmniej jedno jest lepsze nim było to już po tych szczęśliwych chwilach. Wtedy było naprawdę źle bo nienawidziłem Boga. Wcześniej czytałem Stary Testament po kolei, do Nowego nie doszedłem a i rozumienie miałem pod wpływem duchowej trucizny jednej polskiego myśliciela, znacznie gorszej niż Bóg Urojony (chyba, bo nie czytałem Boga Urojonego). Więc nienawidziłem Boga, nie mogąc nic na to poradzić. Potem przeszło, z jednej strony zaczął być lepszy obraz, dużo pomógł Ksiądz Pawlikiewicz, z drugiej zacząłem akceptować to, że Bóg może mieć jakieś wymagania, a nie jest jak to często bywa u ziemskich ojców wycofanym.
Czyli można powiedzieć że najpierw Był Raj, Eden, potem piekło (nienawiść Boga), aż w końcu czyściec (złe życie, ale akceptacja Boga, bo trudno od razu mówić o miłości)

Katolikus

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

JimmyJimmy

post do usunięcia - zbędny

JimmyJimmy

1. Ludzkie szczęście jest skutkiem oprogramowania (umysłu, psyche, duszy), czyli konfiguracji neuroprzekaźników w OUN.
2. Konfigurację neuroprzekaźników w OUN można zmieniać dowolnie, modelować parametry a tym samym zmieniać sposób postrzegania a więc i oceniania stanu, doświadczeń itd. z punktu widzenia człowieka.
3. Człowiek jest jako produkt z punktu widzenia autora tego produktu (umownie: "Boga") przedmiotowy dla jego stwórcy / właściciela, a tym samym jego szczęście jest podległe etycznie pod fanaberie stwórcy / właściciela i tym samym ma niższy status niż wola stwórcy / właściciela.
4. Nie tylko jest to dla nas konsekwencja naszej prawdziwej sytuacji, jako produktu, ale także jest to zgodne z treścią ksiąg starożytnych, np. Biblii.
5. Pomimo, że patrz pkt. 3, to jednak na otarcie łez tym, którzy dobrowolnie poddadzą swoją autonomiczną wolę pod wolę stwórcy, obiecał on w zamian za rezygnację z korzystania ze swojej woli takie ustawienie oprogramowania, abyśmy czuli wieczną ekstazę, co jest kwestią patrz pkt. 1 i 2.