ŚFiNiA

Azael

Post będzie trochę emocjonalny.
Rozmawiałem wczoraj z teistą, który uparcie twierdził, że bóg i tak mnie kocha i tak mnie będzie chronił, nawet jak w niego nie wierzę, bo jest największą miłością.
Tymczasem niedługo wychodzi "dokument" Vegi - "Oczy Diabła" (specjalnie w cudzysłów, ponieważ Vegę trzeba troszkę brać z przymrużeniem, co nie zmienia faktu że takie miejsca są realne), który będzie opowiadał o dziecięcych burdelach.

I teraz krew się we mnie gotuje a nóż w kieszeni otwiera, jak teiści piszą, że bóg jest miłością doskonałą i nas chroni. Pod pojęciem ochrona rozumiem pojęcie ochrony przed złem i krzywdą (które de facto mógłby zlikwidować kiwnięciem palca, ale cóż...). Później oglądam taki zwiastun i myślę sobie "jak do jasnej cholery miłość idealna pozwala robić coś takiego bezbronnym i małym dzieciom. Jaki one mają wybór, gdy zostają sprzedane do burdelu lub na narządy. Gdzie wtedy do cholery jest ten idealnie miłosierny bóg, gdy tym maluczkim dzieje się tak niewyobrażalna krzywda. Gdzie po okresie wykorzystania w burdelu idą na odstrzał. Całe ich życie to jedna wielka męka".

Serio, mam ochotę złapać takiego teistę za łeb i zabrać go w takie miejsca, niech patrzy na co pozwala jego miłosierny bóg, jak pozwala by dzieciaczki były wykorzystywane i zabijane.
Twierdzę, że jeżeli jakiś bóg istnieje, to albo jest chorym zwyrolem który lubi patrzeć na takie rzeczy, albo jest totalnie bezmocny i nic nie może zrobić.

mat

Sprawa jest prosta. Dla głupich mas idzie gadka o "Bogu milosci", dopiero jak ktos ich przyciśnie zaczynaja madrkowac o tym, ze to Bog jest sedzia a nie my, wiec nie mozna mu niczego wypominać.

fedor

Kruchy04

Kruchy04

Kruchy04

fedor

Kruchy04

Kruchy04

fedor

Kruchy04

Michał Dyszyński

Cierpienie jest swego rodzaju "solą prawdy tego świata". Bez cierpienia ten świat nie byłby naprawdę. Życie byłoby na niby. Emocje byłyby skarlałe.
Zdaję sobie sprawę, że tym problemem głównym jest jednak AŻ TAK WIELKIE cierpienie, czy AŻ TAK BEZSENSOWNE cierpienie.
Nie twierdzę, że to sam w sobie ułożyłem. Niektóre postaci cierpienia - szczególnie tego absolutnie niezawinionego, a do tego nie uczącego nikogo niczego - są niezwykle trudne do znalezienia dla nich sensu. Na facebooku dzisiaj ktoś poruszał temat drapieżnictwa w przyrodzie - zabijania, często połączonego z cierpieniem - jednych zwierząt (które muszą zabijać, aby same przeżyły) inne zwierzęta. Od strony emocji nie ma chyba jako sobie wyszukać tu sensu. Bo o ile jeszcze człowiek dzięki cierpieniu ma szansę się czegoś nauczyć, może uszlachetnić, to w przypadku zwierząt ta ostatnia opcja jest już nieadekwatna. I ja też nie ma tu odpowiedzi.
Z wyjątkiem właśnie tego co wyżej - nadanie temu światu nieudawanego charakteru, co jest niezbędne, aby ZROZUMIEĆ ISTOTĘ BYTU i ŚWIADOMOŚCI.
Uważam, że człowiek jest powołany do tego, aby zwalczał bezsensowne cierpienie. Każde takie cierpienie jest wyzwaniem, jest pytaniem o rolę człowieka w układance świata. Skoro cierpienie naprawdę jest, to i my naprawdę musimy się zmierzyć z losem, z wyzwaniami istnienia. Naprawdę, czyli bez liczenia na to, że to się jakoś samo skończy, że ktoś (nawet Bóg) nas obroni, czy obroni te istoty, którym chcielibyśmy cierpienia oszczędzić.
Istnienie cierpienia generuje nam - istotom świadomym, czującym, umiejącym znajdować rozwiązania - WYZWANIE. Takie wyzwanie ostatecznie nas kształtuje, stwarza, ustawia naszą rolę w tym świecie, abyśmy się określili, kim jesteśmy.
Cierpienie jest czymś absolutnym, jest jakoś tam niedyskutowalne. Ono jest, buduje twardą ścianę naszej świadomości. Bez tej ściany nasza mentalna konstrukcja nie miałaby punktu podparcia, bo wciąż prowokowałaby pytanie: a co jest tam, za tą granicą, do której dotarliśmy, bo nic nas nie powstrzymywało?...
Cierpienie jest tą "twardą ścianą", jedyną tak w pełni niezaprzeczalną. Ono do naszej świadomości jakby "wołało": TU JESTEM! TEGO NIE ZMIENISZ! TO JEST TWARDA GRANICA BYTOWANIA.
Widać to też trochę w rozwoju małych dzieci - dopóki nie poczują wyraźnie bólu, próbują coraz dalej postawić swoją granicę. Dorośli pod tym względem jakościowo się nie różnią - też próbują stawiać coraz dalej swoją granicę. Cierpienie uświadamia im, że przesuwanie tych granic w nieskończoność natrafia na twardą barierę.

fedor

Kruchy04

fedor

Kruchy04

fedor

Azael

Azael

@Michał Dyszyński,

w pale nie mieści jak można wierzyć w dobrego Boga mającego jakąkolwiek władze nad tym światem jeśli ma się świadomość realnego zła i krzywdy, które się dzieją. mam wtedy ochotę zamknąć teistów tam razem z tymi dziećmi i niech patrzą na ich cierpienie. Niech patrzą jak 4 letnie bezbronne dziecko jest gwałcone do utraty przytomności lub jak jest zabijane i sprzedawane na części..

bóg nie może pomóc tym dzieciom? Kiedyś bez przerwy interweniował (chociażby w życiu Izraelitów).

Kruchy04

Kruchy04

fedor

fedor

fedor

Raino

Wielokrotnie spotykałem się z poglądem chrześcijańskim, że zło na świecie wynika z istnienia "wolnej woli" i tego, że Bóg szanując ową wolną wolę dopuszcza ze smutkiem zło. Winnymi owego zła są oczywiście ludzie, którzy je czynią i szatan. Dla dalszych rozważań zakładam roboczo, że wolna wola rzeczywiście istnieje. Przypuśćmy, że mamy do czynienia ze zwyrodnialcem, który upatrzył sobie małą dziewczynkę i planuje ją brutalnie zgwałcić, okaleczyć i po maksymalnym udręczeniu zabić. Zwyrodnialec przystępuje do działania i .... opcje rozwoju wydarzeń są następujące: 1) Zwyrodnialec umiera na zawał, 2) Zwyrodnialca potrąca ciężarówka, zostaje sparaliżowany od szyi w dół i nawraca się do Chrystusa, 3)Dziewczynka zostaje porwana, ale krzyczy na tyle głośno, że policja ujmuje sprawcę, 4)Zwyrodnialec próbuje zgwałcić dziecko, ale nie może bo "konar nie płonie". Zdenerwowany rani dziecko, porzuca w przydrożnym rowie, ale okazuje się, że nie uszkodził ważnych organów, dziecko przeżywa i identyfikuje go. Policja łapie zwyrodnialca, a ten idzie do więzienia. 5) Zwyrodnialec realizuje swój plan w 100% dziewczynka jest gwałcona i okaleczana przez wiele dni, następnie zwyrodnialec zabija ją. Czynność powtarza na kilkudziesięciu innych ofiarach i nigdy nie zostaje ujęty. Teraz musimy odpowiedzieć sobie na pytanie kto według chrześcijańskiej wizji rzeczywistości decyduje o tym jaki scenariusz zostanie wprowadzony w życie? W końcu od naszych decyzji do rzeczywistej realizacji jest jeszcze długa droga na którą wpływa skomplikowany splot niezależnych od nas czynników. Jeśli spotkamy dwóch nazistów, którzy pragną wybić wszystkich "podludzi" na świecie to kto decyduje o tym, że jednemu uda się stworzyć obozy koncentracyjne, a drugi co najwyżej nasika na budkę z kebabami? Nawet jedno polskie przysłowie głosi, że "człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi". W takim razie jakim sposobem mielibyśmy być odpowiedzialni za zło na świecie, skoro bez woli Pana nawet wróbel nie spadnie na ziemię?