ŚFiNiA

anbo

Ze strony [link widoczny dla zalogowanych](30_31)/Studia_nad_Rodzina-r2012-t16-n1_2_(30_31)-s469-498/Studia_nad_Rodzina-r2012-t16-n1_2_(30_31)-s469-498.pdf
"Po tym jak nastąpiła śmierć na krzyżu, a jeden z żołnierzy przebił bok Jezusa dla upewnienia się, czy na pewno nie żyje, Józef z Arymatei udaje się do Piłata, by prosić o wydanie ciała Nazarejczyka. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że wydawanie ciała osoby, która poniosła śmierć krzyżową, czyli śmierć przewidzianą dla najgorszych złoczyńców, było w zasadzie mało praktykowane. Można by wręcz powiedzieć, że nie dopuszczano takiej sytuacji, by wydać ciało skazańca nawet rodzinie, a co dopiero komuś nie spokrewnionemu, jak Józefowi z Arymatei. Zwykle ciała skazańców umieszczano we wspólnym grobie.
[...]
Według tradycji rzymskiej nie grzebano ciał skazańców, pozostawiając
je na pastwę dzikich zwierząt, nawet kilka dni. Ten okrutny zwyczaj nie był
praktykowany przez wspólnoty żydowskie. Jak zostało wspomniane wcześniej, nawet skazaniec zasługiwał na pochówek, tyle że we wspólnym grobie. "

Ze strony [link widoczny dla zalogowanych]
"Jezus został skazany na ukrzyżowanie przez rzymskiego namiestnika jako wichrzyciel i buntownik20. Zdjęcie zwłok z krzyża i pochowanie ich przez Józefa z Arymatei było sprzeczne z rzymskim zwyczajem, który nakazywał, aby ciała skazańców pozostawały niepogrzebane aż zgniją lub rozdziobią je ptaki lub roz- włóczą zwierzęta; dopiero resztki wyrzucano [...]
Liczne przykłady pokazują, że los taki rzeczywiście spotykał ciała skazańców. Na przykład wg Swetoniusza (Aug. 13)22 po bitwie pod Filippi August odmówił skazanemu na śmierć jeńcowi pogrzebania ciała mówiąc, że „to sępów [ptaków — PJ] sprawa” (iam istam volu-crum fore potestatem). Tacyt pisze („Annales” VI 19)23, że w czasie terroru za panowania Tyberiusza, ciała straconych skazańców leżały niepochowane w stosach, aż uległy częściowo rozkładowi, po czym wrzucano je do Tybru. Aby zwłok nie wykradli członkowie rodzin, były one nieustannie strzeżone. Ten sam historyk wspomina („Annales” VI 29), że wielu podejrzanych, wolało popełnić samobójstwo przed nieuchronnym wyrokiem, aby w ten sposób zapobiec zbezczeszczeniu zwłok, ponieważ skazańcom odmawiano pochówku. Filon Aleksandryjski z kolei donosi (Flacc. 83-84)24, że prefekt Egiptu Flakkus zabronił zdejmowania z krzyży skazanych nawet przed dniem urodzin cesarza, choć zazwyczaj tak postępowano. Mało tego, namiestnik, nie bacząc na święto, posyłał na ukrzyżowanie nowych skazańców. Liczne wzmianki o niepogrzebanych zwłokach znajdziemy w „Wojnie żydowskiej” Józefa Flawiusza25 (np. II 464)"

Warto przeczytać więcej, bo temat omówiony jest szeroko, także z uwzględnieniem praktyk żydowskich i wyjątków, jakie się zdarzały.

fedor

Semele

Ponieważ jeszcze jajko wisi wtrące swoje trzy grosze. Fajnie to ujął kontrowersyjny bardzo filozof. religiach dużo jest bowiem przepracowanego bólu po traumach rodzinnych – są w nich i ojcobójstwa, i synobójstwa, i wiele innych strasznych wydarzeń, takich jak gwałty i stosunki kazirodcze. Wielu jest też bogów, którzy cierpią niejako za ludzi, zdejmując z nich część ich przewin, a więc zbawiając od kary. Każdy, kto ma wrażliwość religijną, powinien sobie o tym w książkach popularyzujących religioznawstwo poczytać. Na przykład u Eliadego.
Jednak Jezus z Nazaretu nie był jednym z bóstw, które mogły sobie umierać, z ludzkiej czy nieludzkiej ręki, a potem na wiosnę wstawać z grobu. Był człowiekiem, a ludzie, niestety, nie żyją, gdy raz już umrą. Nie trzeba kłamać, że człowiek nie jest istotą śmiertelną. Nie godzi się rozumnemu człowiekowi wierzyć, że śmierć jest na niby, a tym bardziej nie godzi się wmawiać innym, że wstaną kiedyś z grobów tak jak Jezus z Nazaretu. Moralnym obowiązkiem człowieka dojrzałego jest zmierzyć się z własną śmiertelnością, nie zakłamując jej i nie zaprzeczając.
Bardzo możliwe, że Jezus był jednym z tych, którzy poczuli boże natchnienie, by po swojemu interpretować Pismo. Bardzo możliwe, że chwilami wydawało mu się, że jest wysłannikiem, prorokiem, a może nawet samym Mesjaszem. Tacy ludzie, jeśli mieli charyzmę, gromadzili wokół siebie pewną liczbę wyznawców i uczniów.

[link widoczny dla zalogowanych]

anbo

Poprawiony link:
[link widoczny dla zalogowanych](30_31)/Studia_nad_Rodzina-r2012-t16-n1_2_(30_31)-s469-498/Studia_nad_Rodzina-r2012-t16-n1_2_(30_31)-s469-498.pdf

Semele

Zajrzałam nadal nie można znaleźć..

anbo

Może teraz ;)

[link widoczny dla zalogowanych](30_31)/Studia_nad_Rodzina-r2012-t16-n1_2_(30_31)-s469-498/Studia_nad_Rodzina-r2012-t16-n1_2_(30_31)-s469-498.pdf

anbo

Semele

Katolikus

Semele

Te wróżki zebuszki i krasnale narodzily się wraz z internetem.
Konflikt między nauką a teologia jest bardziej złożony.
Przykładem JEST:
Nie wolno (...) wiernym Chrystusowym trzymać się takiej teorii, w myśl której przyjąć by trzeba albo to, że po Adamie żyli na ziemi prawdziwi ludzie nie pochodzący od niego, drogą naturalnego rodzenia, jako od wspólnego wszystkim przodka, albo to, że nazwa „Adam” nie oznacza jednostkowego człowieka ale jakąś nieokreśloną wielość praojców. Już zaś zupełnie nie widać jakby można było podobne zdanie pogodzić z tym, co źródła objawionej prawdy i orzeczenia kościelnego Nauczycielstwa stwierdzają o grzechu pierworodnym, jako pochodzącym z rzeczywistego upadku jednego Adama i udzielającym się przez rodzenie wszystkim ludziom, tak iż staje się on grzechem własnym każdego z nich [§ 30].
[link widoczny dla zalogowanych]

Ktokolwiek rozejrzy się dokładnie w świecie poza owczarnią Chrystusową, łatwo spostrzeże główne kierunki myśli, którymi kroczy nie mało uczonych. A więc są tacy, co przyjąwszy nierozważnie i bezkrytycznie system ewolucyjny, w samej dziedzinie nauk przyrodniczych nie udowodniony dotychczas bezspornie, tłumaczą nim powstanie wszystkich rzeczy, skłaniając się lekkomyślnie ku monistycznej i panteistycznej hipotezie nieustannej ewolucji wszechświata. Tym właśnie poglądem posługują się chętnie zwolennicy komunizmu do skutecznej propagandy materializmu dialektycznego celem pozbawienia ludzi jakichkolwiek pojęć o Bogu.
Tego rodzaju ewolucjonizm, odrzucający pojęcia i rzeczywistości absolutne, stałe i niezmienne, przygotował grunt dla nowej błędnej filozofii, zwanej egzystencjalizmem, który współzawodnicząc z idealizmem, imanentyzmem i pragmatyzmem, zajmuje się nie tylko, jak wskazuje jego miano, egzystencją poszczególnych jednostek z pominięciem niezmiennych istot rzeczy. Spotyka się ponadto fałszywy historycyzm, który ograniczając się jedynie do badania faktów życia ludzkiego, podważa podstawy każdej prawdy absolutnej i absolutnego prawa tak w odniesieniu do filozofii, jak i dogmatów chrześcijańskich.
Wśród takiego pomieszania pojęć doznajemy niejakiej pociechy, spostrzegając, że nie rzadko dawniejsi zwolennicy racjonalizmu usiłują dziś wrócić do źródeł prawdy Objawionej oraz przyjąć i uznać za podstawę teologii słowo Boże, zawarte w Piśmie św. Zarazem jednak należy boleć, że wielu z nich, im wytrwalej opowiada się za słowem Bożym, tym bardziej pomniejsza znaczenie rozumu ludzkiego i im gorliwiej wynosi powagę Objawienia Bożego, tym zacięciej pogardza Władzą Nauczycielską Kościoła, przez Chrystusa Pana po to przecież założonego, by chronił i wyjaśniał prawdy przez Boga objawione. Taka postawa jest nie tylko jawnie sprzeczna z Księgami świętymi, ale i z doświadczenia okazuje się fałszywa. Często bowiem ci, co odłączyli się od prawdziwego Kościoła, uskarżają się otwarcie na swój brak zgody w kwestiach dogmatycznych, przez co wbrew woli głoszą konieczność żywego Urzędu Nauczycielskiego.

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol