ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdybym miał jakoś podsumować błąd logiczny, który popełnia większość znanych mi ateistów (nie wszyscy go muszą popełniać, ale "dziwnie się składa", że większość go popełnia), to zwięzłe sformułowanie przybrałoby postać:
Błąd wnioskowania polegający na przyjęciu przypadkowych kryteriów, nieświadomości czynionych założeń, braku zdolności do zdiagnozowania reguł rozumowania, którymi się dana osoba posługuje - krótko mówiąc jest to ogólna "jazda na ślepych intuicjach", przy lekceważeniu logiki, rozumianej jako droga jednoznaczności rozumowania, zastępowaniu stricte personalnych intuicji, pojęciami z intersubiektywnymi konotacjami.

Inaczej mówiąc, nasi ateiści tutaj rozumują ZAWSZE AD HOC, zawsze jako argument podając własną prywatną interpretację (choć czasem nazywając tę własną intuicyjną interpretacją "logiką"), nie będąc zdolnymi do oparcia rozumowania o cokolwiek co nie jest woluntarystycznym widzimisiem. wiarą bardzo osobistą, a przy tym przypadkową (w odróżnieniu od wiary, która jest uświadomiona, zdiagnozowana, skąd się bierze).
Właściwie to w większości te ogólniejsze, filozoficzne zarzuty, jakie ateiści na naszym forum stawiali teistom stosują się bardziej do nich samych.
Zarzut wiary - jako czegoś co bierze tezy "z kapelusza" - w większym stopniu stosuje się do argumentacji naszych ateistów, którzy nawet nie są w stanie podać założeń dla argumentacji, które stosują, czyli biorą tę argumentację właśnie kompletnie z kapelusza.
Zarzut ulegania chciejstwom - w większym stopniu stosuje się do osób, które w ogóle nie są w stanie dyskutować o aspekcie subiektywnym rozumowania, sprowadzając jego problem do uznania go za nieistniejący. Wtedy te chciejstwa działają w sposób nieuświadomiony, nie podlegający kontroli rozumowania, czyli w sposób o wiele bardziej toksyczny dla rozumowania, niż w przypadku osoby, która MA ŚWIADOMOŚĆ KIEDY CHCIEJSTW UŻYŁA, z jakiego powodu to uczyniła, w jakiej strukturze wnioskowania to umieściła.
Zarzut ignorowania wiedzy naukowej w sposób oczywisty stosuje się silniej do osób, które nie są w stanie podjąć dyskusji na temat dogmatyki i struktury swojego systemu rozumowania, jak to jest u naszych ateistów, niż u teistów na forum, którzy wciąż apelują: ustalmy kryteria! Nauka bowiem na tym polega, że buduje nieustannie doskonalący się system interpretacji świata, z wmontowanym weń metodami korekty błędów, weryfikowania nieustannego (a nie uznawania za nienaruszalne, jak to się często słyszy u ateistów) używanych teorii.

Nasi ateiści wnioskują z chaosu. Wnioskuję z czegoś, czemu nawet nie chcą się przyjrzeć, a co już mówić o tego analizie. Wnioskują tak, bo w takich chaosie łatwiej jest "pływać", głosząc tezy bez wymogu ścisłości, bez uzgodnionych reguł. W takich warunkach rzeczywiście łatwo się wszystko "uzasadnia", bo wystarczy z przekonaniem coś twierdzić, mając luźną intuicję, że to obowiązuje. Ale jakość rozumowania osiąganego tą metodą jest - niestety - niska. No i w ogóle tę metodą należałoby określić jako demagogiczną.
Ciekaw jestem, czy spotkam kiedyś ateistę, który byłby w stanie zacząć diagnozować podstawy swojego myślenia. :think:

Podobno zdecydowana większość ateistów, słysząc słowo "presupozycja", nabiera wody w usta.

Michał Dyszyński

Warto zauważyć jeszcze jedna ważną rzecz związaną z powyższym wątkiem: wnioskowanie da się przydzielić do jednej z dwóch kategorii:
1. mającej JAWNE UZASADNIENIE (nie wiadomo, czy na pewno słuszne, ale chodzi o sam fakt podania), czyli o WSKAZANIE ZAŁOŻEŃ dla rozumowania. Ten rodzaj uzasadnienia można by określić dodatkowo jako "uzasadnienie dążące do obiektywizmu".
2. nie mające podanego uzasadnienia/założeń, czyli uznanie danego stwierdzenia AKTEM WIARY ze strony podającego (jest to arbitralność w uzasadnianiu). To w pewnym sensie też można uznać za :uzasadnienie w szerszym sensie", jednak mówilibyśmy wtedy o "uzasadnieniu prywatnym", czyli opartym o jawnie nieobiektywne przesłanki.

W dyskusjach jakie toczą się na sfinii pojawiała się niezwykle rozbudowana retoryka, która - za pomocą różnych zmyłkowych sformułowań - miała za zadanie udawanie, że arbitralność nie jest arbitralnością, że to co ktoś uznał mocą swojej wiary, w istocie ma uzasadnienie (uzasadnienie inne, niż prywatne przekonanie twierdzącego, bądź grupy twierdzących).
Oczywiście jest jeszcze opcja, że ktoś uzasadnienie miał, ale go po prostu nie podał. Jednak zastosowanie tego chwytu w dyskusji należy uznać za nieskuteczne z przyczyn formalnych. Zasada uczciwej dyskusji jest
- jeśli aspirujesz do tego, że twoje stwierdzenie ma uzyskać status "uzasadnione", nie możesz owego uzasadnienia zataić - ma być podane.
- jeśli uzasadnienia nie podałeś, to po prostu w dyskusji status jest "nieuzasadnione", nawet jeśli twórca stwierdzenia upiera się przy tym, że uzasadnienie jest, tylko w ukryciu. Po prostu ta opcja "nie przechodzi" z przyczyn formalnych, jako metodologia dyskusji (mam nadzieję, że większość czytających rozumie, dlaczego taką zasadę metodologiczną należy przyjąć i zgadza się na jej przyjęcie).

W dyskusjach na sfinii stosowano różne zmyłkowe sposoby ukrywania braku uzasadnienia. Miały one formę DEKLARACJI, że coś tam rzekomo występuje (lecz dziwnym trafem, jedyne co da się tu okazać, to właśnie sama ta deklaracja, która ostatecznie okazuje się być pustą). Można "uzasadniać" słowami typu
- takie są fakty
- to naukowo stwierdzono
- to jest oczywiste
- to jest logiczne
- wiadomym jest, że...
itp. itd.
To - i podobne im - wszystko są tylko zmyłki słowne, nie stanowiące poprawnych uzasadnień dążących do obiektywizmu.

Michał Dyszyński

I jeszcze jedna uwaga: dlaczego uważam, że błąd wnioskowania z przypadkowych kryteriów jest bardziej ateistyczny niż teistyczny?

Są na to dwie przesłanki:
1. Brak zdolności naszych ateistów na sfinii do rozpoczęcia sensownej rozmowy o kryteriach rozumowania.
2. Przekonanie, że najlepiej uzasadnioną postawa do wnioskowania jest PODSTAWA OSOBOWA, zaś refleksja nad koniecznością bytu typu PIERWSZA PODSTAWA OSOBOWA skutkuje wprowadzeniem koncepcji Boga.

Dlaczego podstawa osobowa jest najbardziej uzasadnionym początkiem rozumowania?
- Bo aby zrozumieć to rozważanie, trzeba być osobą!
Jeśli ktoś wie, o co tu chodzi, to znaczy, ze na pewno osobą jest. Czyli nie ma potrzeby dodatkowego uzasadniania podstawy osobowej - ona wynika wprost z samego aktu rozumienia zagadnień typu filozoficznego (inaczej mówiąc, ogłaszam tu tezę, że w momencie, w którym AI zacznie samodzielnie, spontanicznie filozofować, trzeba będzie uznać ją za kompatybilną z ludzkością i dać prawa osoby).

mat

Michał Dyszyński

mat

Michał Dyszyński

Irbisol

Ale może podaj konkretnie przykład takiego fantazjowania ateisty.

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Katolikus

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol

Michał Dyszyński

Irbisol