ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Dyskusje teistów z ateistami są często o tyle jałowe, że dotyczą kwestii, której nie da się rozstrzygnąć, tzn. nie da się ani udowodnić, która strona ma rację w sporze o to, czy istnieje istota nadnaturalna, pozaświatowa zwana Bogiem, nie da się nawet ustalić kryteriów, wedle krórych ta racja miałaby zostać rozstrzygnięta.

Moim zdaniem sensowna dyskusja może dotyczyć tylko tego, która z tych postaw jest bardziej korzystna dla człowieka.

Ponieważ ateiści często upierają się przy definiowaniu teizmu jako wiary w istnienie boga/Bogów, tym samym sprowadzając ateizm do braku takiej wiary, to ja zrezygnuję w ogóle z pojęcia ateizmu na rzecz areligijności, którą zdefiniuję jako brak przejawiania lub tłumienie religijnego sposobu postrzegania świata, gdzie poprzez religijny sposób postrzegania rozumiem m.in:

- posługiwanie się pojęciami celu, sensu i znaczenia w kontekście własnego życia, co będzie się przejawiać np. przypisywaniem szczególnego, symbolicznego znaczenia pewnym wydarzeniom w swoim życiu, zadawanie sobie pytań typu: dlaczego mnie to spotyka?, jaki jest sens tego cierpienia, przez które przechodzę?, jaką naukę powinienem/powinnam wyciągnąć z danego doświadczenia?

- z powyższym punktem wiąże się przeświadczenie, że świat nie istnieje sobie a muzom, tylko istnieje również dla mnie, świat nie pozostaje obojętny wobec mojego życia, tylko nieustannie coś mi komunikuje

- poczucie bycia obiektywnie, bezwzględnie kochanym i akceptowanym, tzn. nawet jeśli nie ma na świecie ani jednego człowieka, który nas kocha, jeśli jesteśmy samotni jak palce, a mimo to nie upadamy na duchu, nie popadamy w rozpacz, to dlatego, że my sami siebie kochamy, a skoro tak, skoro kochamy siebie pomimo tego, że świat nas nienawidzi, to musimy uznawać, że obiektywnie zasługujemy na miłość

- posługiwanie się pojęciami obiektywnego piękna, dobra i prawdy, z czym wiąże się w ogóle dążenie do uwrażliwienia na piękno, rozwijania w sobie cnót moralnych i odkrywania prawdy o sobie i świecie

Tak jak ja to widzę, to u podłoża teizmu leży naturalna człowiekowi religijność, a nie na odwrót. To nie teizm rozumiany jako wiara w istnienie boga/Bogów czyni człowieka religijnym, tylko religijność może i często prowadzi do teizmu.

Jako że ta religijność, którą krótko opisałam powyżej, została człowiekowi wbudowana w psychikę (nie ważne w jaki sposób i dlaczego, czy to zwykły przypadek, ewolucyjna adaptacja, czy palec Boży), to negowanie jej w swoim życiu będzie formą wynaturzenia. To samo dotyczy wszystkich innych aspektów ludzkiej natury: seksualności, emocji, różnych instynktów, atawizmów. Człowiek, który wypiera jakikolwiek aspekt swojej natury, postępuje w sposób niezgodny z naturą, co z kolei oznacza, że taki człowiek nie jest autentyczny, nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału wbudowanego w naturę.

Do czego takie areligijne wynaturzenie prowadzi w praktyce?

- do dewaluacji życia wewnętrznego człowieka - to co zdarza mi się w życiu nie ma żadnego znaczenia, sensu, ani celu, istnieją tylko przyczyny, skutki i zbiegi okoliczności, świat nic mi nie komunikuje, świat jest całkowicie obojętny na mnie i moje życie, co może np. skutkować zredukowaniem siebie do roli "zdystansowanego obserwatora", którego interesują tylko "fakty naukowe", a nie żadne "fakty wewnętrzne"

- uzależnienia swojego poczucia wartości od ocen innych ludzi; nie mamy racjonalnych podstaw twierdzić, ze jesteśmy bezwzględnie kochani i wartościowi; jesteśmy o tyle kochani i wartościowi, o ile jesteśmy kochani i akceptowani przez innych ludzi

- relatywizmu moralnego, poznawczego i estetycznego: nie mamy racjonalnych podstaw twierdzić, że istnieje jakaś obiektywna prawda, dobro czy piękno, prawdą, dobrem i pięknem jest to, co kto sobie za prawdę, dobro i piękno uważa; możemy co najwyżej opowiadać się za korzyściami płynącymi z uznania takiej a nie innej koncepcji prawdy, dobra czy piękna i tylko z tak pragmatycznych względów ją przedkładać nad inne

Podsumowując, areligijność prowadzi do upadku psychicznego, duchowego i moralnego człowieka. Dewaluując w człowieku wszystko to, co czyni go bytem transcendującym przyrodę, jest ciosem wymierzonym w samo człowieczeństwo. Człowiek areligijny staje się wrogiem samego siebie i to akurat w tym aspekcie swojej natury, który wyróżnia go na tle innych bytów naturalnych.

Michał Dyszyński

mat

mat

Michał Dyszyński

Semele

Nie mówmy więc, że chrześcijaństwo to jedna z religii. Owszem, są tu pewne religijne elementy i jest tu miejsce na pewien rodzaj religijności, ale jest to religia totalnie odmienna. Tak odmienna, że może nie powinna być nazywana "religią" - raczej "wiarą", albo po prostu "drogą"? DEON.

Tu inne ciekawostki religia vs ewangelia...
[link widoczny dla zalogowanych]

mat

Michał Dyszyński

Semele

Chyba Ty i wuj zbój???

Fakt, że wuj byl niegdyś buddysta. Ale buddyzm to nie ateizm..

Michał Dyszyński

Semele

No ale fedor na 100 procent jednak..
Zrezygnował z forum??
Gdzie chlopak jest?

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Semele

@Michał. Mam czasem takie pokusy. Trochę potrollowac :-) :-) :-) :-)
Ale są lepsi ode mnie.

Nie wiem czy T.P. uważa czytanie wierszy za religijność?

towarzyski.pelikan

Dyskurs · Wysłany: Nie 21:47, 01 Mar 2020 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 22:32, 01 Mar 2020 Temat postu:

Dyskurs · Wysłany: Nie 23:29, 01 Mar 2020 Temat postu:

Semele

Semele

Irbisol

towarzyski.pelikan

Irbisol